2 februari 2011.
Ik kan het wel alleen. En dat ga ik bewijzen.
Ok, ik raakte een beetje in paniek toen bleek dat het kunststof beschermklepje van m’n koplamp was afgebroken, want tot dat moment wist ik niet eens dat zo’n klepje bestond. Daar had ik namelijk altijd iemand voor. Maar dit is het begin van de rest van m’n leven, dus ik fix dit even helemaal zelf!
Dan ga ik natuurlijk niet gewoon naar de dealer, want hoe moeilijk kan zo’n plastic geval zijn? Bovendien, gewiekst als ik ben, kan dat vast goedkoper.
De onafhankelijke garage! ‘Sorry Maris, dat kan ik niet los bestellen.’ De automaterialenwinkel! ‘Nou mevrouwtje, dat kost u een hele nieuwe koplamp’… Shit, dit verloopt niet volgens plan… , ‘maar misschien op de sloop…’, Halleluja, dat ik daar niet eerder aan dacht! Op naar de sloop! ‘Bedankt, tot ziens!’ … ‘Eeeehm, waar zit dat?’
Via een warrige routebeschrijving kwam ik bij een afgelegen en voor mij totaal onbekend deel van mijn woonplaats. Ik parkeerde m’n Twingo in een niet al te fruitige buurt en hoopte bij het uitstappen vurig dat ze er nog (als geheel) zou staan bij terugkomst. Maar ik liet me niet kennen. Dapper liep ik door het hek van het autokerkhof. Zelf vond ik dat ik eruit zag alsof ik dit territorium wekelijks betrad, maar de inheemse blikken deden vermoeden dat hier nog nooit een vrouw in het wild was gesignaleerd. Ik besefte ineens dat ik ook niet echt op de gelegenheid gekleed was in getailleerde jas, paarse tas, paraplu, leren handschoentjes en hakken. Maar ik was vastbesloten.
Een gezette niet zo spraakzame meneer in vaal T-shirt die in het open portier van een licht gekantelde auto zat, en een verlegen maar behulpzame Rashid later, liep ik triomfantelijk terug naar mijn autootje. Mét klepje! Mocht ik GRATIS meenemen. Zie je wel hoe gewiektst ik ben! Meteen dat ding er even inzetten.
Oh ja, gaat lastig open die motorkap… Vieze miezerregen… Hier moet zo’n pieletje zitten… Bleh, smerig ding… M’n nagel…
‘Hee meisje!’, type krullend zwart glimmend matje, gouden tand en dito koningsschakel in wit V-halsje, besloop me van opzij… Mijn vecht-of-vlucht-instinct maakte overuren, maar uiterlijk was ik koelbloedig. ‘Lukt het?’ Vechten had geen zin en vluchten sloeg ook nergens op, dus dan maar eerlijk. ‘Eeehm, niet echt…’, ‘Zal ik even kijken?’ Kom op Maris, er zijn mensen in de buurt en wat moet hij nou met een blauwe Twingo met rose hondje op het dashboard… ‘Oh, graag…’
Even later; ‘Sorry meisje, klepje is kapot.’ En hij had verdorie gelijk. Dankjewel Bolle en Rashid. Teleurgesteld droop ik af.
Toch naar de dealer. ‘Jazeker mevrouw, kunt u volgende week ophalen!’ Kosten: €28,95. Voor zo’n stom plastic ding.
‘Lukt het om het er zelf in te zetten?’, ‘Tuurlijk!… Heb alleen soms een beetje moeite met de motorkap, hihi…’, ‘Zal ik even meelopen?’, vroeg hij iets te gladjes, ‘Oh, da’s aardig’. En zonder zelf een vinger uit te steken zat het klepje op z’n plaats. Gefixt!
Toegegeven, niet helemaal zelf gedaan, maar ieder heeft zo z’n kwaliteiten. En als vrouw is je belangrijkste kwaliteit dat je juist andermans kwaliteiten kunt benutten. Gaat inderdaad helemaal goed met mij alleen!
Recente reacties