6 juli 2015
Kleine Spruit vierde gisteren zijn 1e verjaardag. Eigenlijk is vandaag jarig, alleen een maandag viert niet zo lekker. Dat zal Kleine Spruit een worst wezen. Die snapt überhaupt niet wat een verjaardag is, laat staan wanneer de zijne is. Dus ik denk dat we veilig kunnen stellen dat niet Kleine Spruit zijn 1e verjaardag viert, maar dat wíj zijn 1e verjaardag vieren. En we doen allemaal vrolijk mee.
Kosten noch moeite werden gespaard. Er is een officiële uitnodiging verstuurd met een foto van de ‘hoeraënde’ jarige Job. Na 41 pogingen is het gelukt een plaatje te schieten waarbij hij én de handjes in de lucht hield, én in de camera keek, én ook nog lachte. Schattig.
Er werden maar liefst 3 taarten aangerukt waarvan een kleine speciaal voor het feestvarkentje. ‘Kijk eens! Een taartje voor jou!’ ‘Toe maar!’ Kleine Spruit zat aan het hoofd van de tafel. Hij keek de tafel eens rond, toen naar zijn taart en toen naar zijn moeder. ‘Wat moet ik in vredesnaam met die berg slagroom voor m’n neus?’, leek hij te denken. Hij werd een beetje verlegen van de aandacht. Dat is logisch, want er keken 11 mensen vol verwachting toe, waarvan 2 met een zoomlens-camera en één filmende opa. ´Toe dan, manneke!´ We hoopten allemaal op twee slaande handjes in de taart en overal spetters. Op twee handjes die smakelijk worden afgelikt en witblonde haartjes onder de slagroom. We hoopten op een smeerboel, een Kleine Spruit die kraait van plezier, rondvliegende stukjes aardbei en kiwi. Op misschien wel een heel gezichtje in de taart! We stonden er klaar voor.
Normaal stopt ie z’n eten overal behalve in z’n mond. Normaal zitten de bruine bonen in z’n haar en de andijvie-wortel-puree in z’n neus. Maar vandaag gedroeg hij zich voorbeeldig. Hij pakte een stukje perzik en stopte het in z’n mond. Ok, er kwam een beetje slagroom naast z’n mond terecht, maar het was in de goede richting. Er was niet eens een omkleedsessie nodig. Eén snoetenpoetser was genoeg. Alsof hij wilde zeggen: ‘Ik ben al 1, de tijd van eten rondsmeren ben ik nu wel gepasseerd.’
De cadeaus waren groot(s). Een interactieve jungle-boom, een loopauto, een loopfiets, een loopkar met blokken en rode kaplaarsjes. Hij loopt nog niet, maar iets zegt me dat dat vanaf vandaag enorm gestimuleerd gaat worden. Bij het derde cadeau was hij er al klaar mee, maar wat wil je ook? Hij gaat gebukt onder enorme druk! Kruipen (nouja, tijgeren) heeft hij inmiddels in de smiezen, maar lopen is echt wel een ander niveau. We hebben hem maar even in de stoelschommel gezet, zodat hij kon bijkomen van alle stress en onzekerheid.
En dat was de familiefase. Hierna volgde de vrienden-met-kinderen fase. Inmiddels kan ik het prima aan om er eentje om me heen te hebben. Maar dit zijn veel vrienden. Met heel veel kinderen. Plotseling kreeg ik flashbacks van een vorige verjaardag waarbij de autootjes over de tafel gingen en kinderen zich door mijn benen wurmde terwijl ik probeerde de glazen rode wijn op de salontafel te beschermen. Dus: ‘Niels, het lijkt me een mooi moment om te gaan’.
‘Ben jij nou een echte tante?’, hoorde ik opa W. vragen. En die vraag snap ik. En jawel, ik ben een echte tante, maar wel van die ene. En dat vind ik al heel wat. Kleine Spruit, ik wil niet constant met je kroelen en ik vind het niet zo smakelijk dat je veel kwijlt nu je kiesjes krijgt. Maar ik vind je een lief ventje en ik zal je straks met liefde voorlezen uit ‘Jip en Janneke’. Maar sorry, al je rondrennende vriendjes trek ik niet. Ik ga er vandoor voor vandaag makker, you’re on your own!
Haha, ja dat kan ook nog, weglopen. Maar wat ben je straks dankbaar voor al die vrienden die al kinderen hebben en jij jouw kleine spruit gewoon mee naar toe kan omdat zij toch al grut hebben lopen. Wat ben je straks blij dat je ook eens een gewoon gesprek kunt voeren omdat het hele gezelschap ook op jouw kleine spruit zal letten en je noodzaak zich op die momenten beperkt tot de echte val huilbui waar mama met troosten en niemand anders goed genoeg is (soms zelfs papa niet). En ja het is echt heel leuk om die eerste verjaardagstaart voor je kleine spruit te bestellen en te filmen. Al die loopauto’s die ook jij straks nodig hebt voor jouw kleine spruit. De kleertjes de gesprekjes en het heerlijke verzuchten over hoe knap de volgende ontwikkeling is van je kindje. En ja, ook als je denkt dat er echt miljoenen kinderen diezelfde ontwikkeling door zijn gegaan, het is echt magisch als JOUW kindje dat doet. Ik kan een intense verbondenheid voelen met een andere moeder, of zwangere vrouw. Het is echt een secret society band. Dat al die andere mensen niet op hun wijnglas letten is echt niet jouw probleem. Dat je wegrent snap ik wel zeker als je er niet aan toe bent of dat misschien nu stiekum hints gegeven worden als in: wanneer jullie aan kinderen beginnen nu jullie een huis hebben gekocht.. Snap ik allemaal wel, alleen komt dit stuk erg zuur over. Misschien moest het sarcastisch zijn, nu lijk je echter een baby – gedoe-hater.
Hee Wiebke, wat mooi dat je je zo verbonden voelt met andere moeders en de magie voelt van iedere mijlpaal in het leven van jouw kleine spruit. Hoewel ik snap dat de eerste verjaardag natuurlijk extra speciaal is, voel ik zelf die magie (nog) niet zo. Ik ben geen baby hater, maar ik kan inderdaad niet zo heel goed tegen de heisa. Ik ben natuurlijk geen moeder, maar vanaf een afstandje denk ik dat we er soms wat relaxter mee om zouden kunnen gaan. Ondertussen probeer ik zeker een lieve tante te zijn, maar ik hoef niet zo nodig de hele dag met m’n neefje te slepen. We hebben saampjes zijn nieuwe Jip en Janneke laarsjes uitgepakt en ik lees hem straks met liefde voor. Alleen als er nog 10 kinderen zijn, word ik daar echt heel nerveus en chagrijnig van. Dus lijkt het me in ieders voordeel dat ik dan zelf wegga. Geniet van jouw kleine spruit, misschien zal ik de magie ooit ook begrijpen.