30 april 2014
Lief dagboek,
OMG, ik verrek van de spierpijn. Mijn gevoel hierover verhoudt zich tussen ‘zie je wel dat ik fiks gewandeld heb’ en ‘ik voel me een oud wijf iedere keer als ik uit mijn stoel kom’. Maargoed, mijn lichaam heeft in elk geval het idee dat het hard gewerkt heeft, dus laat ik die gedachte dan maar delen. Bovendien, vandaag is een mooie dag, want we gaan patatjes eten!
Ik weet wat je denkt: Da’s niet handig als je wilt afvallen. En daar heb je een punt. Maar Niels heeft mij frietjes beloofd en sommige verleidingen zijn niet te weerstaan. En wil ik ook niet weerstaan, want het moet wel een beetje leuk blijven. Wel baart het me zorgen dat mijn avondplannen het niet toelaten om te gaan sporten ter compensatie, en dubbelop slecht gaat wel erg ver.
‘Weet je wat?’, dacht ik ’s ochtends voor de spiegel, ‘Ik ga op de fiets naar m’n werk! Dan heb ik in ieder geval een beetje beweging vandaag!’. Enthousiast over mijn spontane briljante ingeving trok ik mijn sportieve bodywarmer uit de kast, mijn fiets uit de schuur en daar ging ik. 20 Meter.
Is die band nou zo zacht? Even voelen. Ja hoor. Lekke band! Dat meen je niet!
Zie je wel, het universum wil niet dat ik sport. Nou universum, daar sluit ik mij volledig bij aan. En je zult dus wel heel tevreden zijn dat ik vanavond gewoon frietjes ga eten.
Maar dan. Het knaagt. Ik weet niet wat er met me gebeurt! Ga ik me nu schuldig voelen omdat ik frietjes ga eten? Doe normaal. Het moet niet gekker worden!
Maar ik ben al 2 hele dagen heel goed bezig. En het zou jammer zijn als die 2 lijdenswegen van de afgelopen dagen voor niets zouden zijn geweest.
Dat is nou het verneukeratieve van sporten. Toch maar een rondje skaten dan!
Recente reacties