Belbitch.

9 juli 2014
Wat is dat toch met mij en instanties? Laten we zeggen dat dat niet zo vaak goed gaat.

Als ik iets wil bestellen is er een computerstoring. Als ik iets wil verzekeren wordt er een ander pakket afgesloten. Als ik iets wil opzeggen wordt er nog 3 maanden geld afgeschreven. Als ik er een extra service bij wil krijg ik een rekening voor het gehele pakket. Als ik een afspraak maak is deze uit de agenda verdwenen… Enfin, de strekking is duidelijk.
Maakt niet uit of ik het zwart-op-wit heb, of dat ik de naam, datum, precieze tijd en de zinnen uit het telefoongesprek heb opgeschreven. Zodra instanties mijn naam horen lijken alle systemen op hol te slaan en lijden de medewerkers aan Oost-Indisch geheugenverlies.

Als ik een mail stuur met mijn opmerking ontvang ik zelden een antwoord. Dus na lang zoeken op de website naar een goed verstopt telefoonnummer, ga ik (zoooo 2010) bellen. Aaargh, keuzemenu! Of erger: een bandje dat me vertelt dat ik al mijn vragen op de website vind, of kan stellen aan Annemarie de digitale assistente, met andere woorden ‘We willen u niet spreken, hang alstublieft op!’. Tip aan bedrijven: Zo’n bandje verlaagt mijn frustratie niet.

Dan volgt werkelijk de meest onkundige servicemedewerker van het hele bedrijf. Nouja, dat hoop ik dan maar, want als er nog onkundigere servicemedewerkers bestaan, is het niet best gesteld met die firma. Ik verdenk instanties ervan dat ze hun nieuwste medewerkers op mij laten oefenen, of hun selectiefoutjes. Of liever nog de medewerkers waar zij subsidie voor krijgen, of die met een zware kater achter de telefoon zitten. ‘Oh kijk, Harmsen belt, neem jij hem maar even!’
Nu denk ik persoonlijk dat ik al redelijk de schrik van iedere stomme servicemedewerker ben, maar als je een kater hebt wil je mij al helemaal niet aan de telefoon.

Inmiddels weet ik dat je met stroop meer vliegen vangt dan met azijn, dus ik breng het tegenwoordig best mild. Uiteindelijk kan die meneer, mevrouw, of krop andijvie aan de andere kant van de lijn er ook niets aan doen en is dat toch degene die mij moet helpen. Dus ik maak eens een grapje, blijf geduldig, zeg ik dat ik hun positie begrijp, leg uit wat eraan scheelt en vraag hoe we het samen kunnen oplossen. Doe je leuk tegen mij, dan doe ik leuk terug (ja, echt waar!). Maar doe je dom tegen mij…..? Dan scherp ik mijn nagels en komt de vileine kattenkop in me boven.

‘Eeeeeeeeeh. Ehm. Eeeeeuh, ja… Lastig…’ Mijn vraag staat namelijk niet in het belscript. Dus wat mij is overkomen is eigenlijk onmogelijk. Dus weet ik het wel zeker? Nee joh, ik bel gewoon even voor de gezelligheid! En dan komt een heel vervelende eigenschap van me naar boven waar de gemiddelde callgirl of boy niet zo heel goed mee om weet te gaan; Ik vraag door. Ik blijf volkomen beleefd en vriendelijk, maar vraag wel door.

Hoe weet ik dat het nu wel goed gaat? Kun je dat per mail bevestigen? Fijn dat je met me meedenkt, maar dat was niet de vraag. Ik heb een uur met jullie gebeld, hoe wordt dat gecompenseerd? Dus jullie zijn de bestelling kwijtgeraakt, en dan moet ik deze annuleren, 2 dagen wachten, en een nieuwe bestelling doen? Snap je dat ik dat een vreemde gang van zaken vind? Het komt op me over alsof je wat geïrriteerd raakt, terwijl volgens mij ik degene ben die geïrriteerd zou moeten zijn. Dankjewel dat je dat zo uitgebreid uitlegt, en hoe wordt het nu opgelost? Misschien moet je het even navragen. Is er iemand aanwezig die me wel kan helpen? Ja graag, ik wacht wel even op je manager…

Ach, wie houd ik nu voor de gek. Ik ben dol op dit soort telefoongesprekken!