2 september 2013.
Ik ben wat rustiger geworden. En dat zegt voor een wervelwind als ik best wel wat. Mijn leven is niet ineens perfect geworden, maar laten we zeggen dat wijsheid met de jaren komt.
Nu ik bijna 30 ben begin ik te berusten in het feit dat sommige dingen zijn zoals ze zijn. En als ze nu niet zijn, misschien komt het later dan nog. Of niet. In ieder geval , het zij zo.
Zo begin ik er langzaam aan te wennen dat de beroemdheden van tegenwoordig, noem een Lady Gaga of een Jan Smit, jonger zijn dan ik. Het zou zo ongeveer meer age approriate zijn als ik een relatie zou krijgen met onze Minister President, dan met Justin Bieber. Sterker nog, voor dat laatste zou ik opgepakt worden.
Ik begin langzaam te beseffen dat het leven niet meer zo maakbaar is als toen ik 16 was. Mijn leven wordt voor een deel bepaald door keuzes die ik in het verleden heb gemaakt. Vanwege mijn opleiding en werkervaring zit ik toch een beetje vast aan een bepaald soort banen. Natuurlijk kan ik naast mijn werk nog ontzettend Psychologie studeren, maar de kans op een baan als profiler, kinderarts, professioneel ballerina of astronaut is toch een beetje verkeken. Vroeger was alles mogelijk en die mogelijkheden worden meer en meer omkaderd.
Vroeger dacht ik nog over een verborgen talent te beschikken dat er later eens uit zou komen. Iets waar ik echt in zou uitblinken. Iets dat ik nog nooit had gedaan en ineens heel goed kon. En skiën had ik nog nooit gedaan, dus dat zou het weleens kunnen zijn. Dat viel vies tegen toen ik echt een keer op ski’s stond. ‘Dit is het moment’, dacht ik nog, totdat ik beurs was van de borstelbaan en zelfs de skilift moest worden stilgezet omdat ik een gevaar voor mezelf en omgeving opleverde. Nee, dat verborgen talent moet ik heel ergens anders zoeken. Of misschien moet ik het wel helemaal niet zoeken.
Ik ben bijna 30 en gedoemd tot een middelmatig leven. Mijn leven doet er net zo weinig toe als dat van de gemiddelde grasspriet. Ik zal de wereld niet redden, geen nobelprijs winnen en niet meedoen aan de Olympische Spelen. Maar dat hoef ik ook niet zo nodig meer. Laat mij maar lekker staan in m’n grasveldje. Deze grasspriet richt zich niet zozeer meer op de wereld maar op zichzelf en de lieve mensen (en diertjes) om zich heen. Vanaf de overkant ziet dat er best gezellig uit.
En wat denk je? Dat is het ook!
Recente reacties