27 mei 2013.
Sushi met lief vriendinnetje N. vanavond. Jammie! En jippie!
Dus op tijd weg van mijn werk en gaan met die banaan. Het doel was duidelijk, de weg ernaartoe nog niet, maar de navigatie gaf 32 minuten aan dus vol goede moed vertrok ik naar Utrecht. Een of andere sushi-gigant aan de snelweg, hoe moeilijk kon het zijn?
Dat viel dus vies tegen. Mijn telefoonnavigatie reageerde niet zo snel als mijn autootje reed, met als gevolg dat ik keer op keer een afslag later nam dan had gemoeten. En geloof me, dan kom je er dus niet. Bovendien ligt m’n telefoon een beetje onhandig te schuiven op m’n schoot, waardoor het beeld steeds verspringt en ik om de haverklap een robotachtige pinnige vrouwenstem hoor zeggen: ‘GPS signaal verdwenen’. Top.
Na een uur laat ik vriendinnetje N. opgefokt weten dat mijn navigatie nog een kwartier nodig heeft om mij naar de plaats van bestemming te loodsen. Dat is gedurende de reis ook al 3 minuten geweest, maar ik was blijkbaar al 2 keer straal langs de plaats van bestemming gereden. Inmiddels had ik weer een stuk snelweg gehad (da’s foute boel) en kon mijn navigatie me maar niet duidelijk maken welke afslag van de rotonde ik moest nemen. Bleek ik er vòòr de rotonde al af te moeten. De wanhoop was me nabij en ik betrapte mezelf erop dat ik paniekerig tegen mijn navigatie begon te jammeren; ‘Waar moet ik nou toch heen, ik snap je niet!’ Wat natuurlijk complete onzin is, want die pin praat wel terug, maar geruststellen ho maar.
En terwijl ik mezelf in een wisselende staat bevond van zelfmedelijden en frustratie kwam ik tot het hoopvolle besef: ‘Dit is gewoon een plagerige, trieste metafoor voor mijn leven’.
Mijn doel was duidelijk, ik ben er vast een paar keer vlakbij geweest, maar ergens heb ik de verkeerde afslag bergafwaarts genomen. En als ik krampachtig probeer de juiste weg naar de top te vinden, verdwaal ik steeds.
Begrijp me niet verkeerd, het is niet alleen kommer en kwel, hoor. En je schijnt je vooral te moeten focussen op het positieve in plaats van het negatieve. Maar is dat niet vooral iets dat niet-zo-heel-succesvolle mensen zeggen? Precies. En daarom roep ik het dus ook maar mee.
Na een uur en een kwartier zit vriendinnetje N. lekker in het zonnetje op de parkeerplaats en terwijl ik door een tactische toeter nog net heel smooth kan voorkomen dat iemand mijn Pandaatje ramt, zoek ik een parkeerplekje. Onder het genot van zweterige, slechte sushi en zo mogelijk nog slechtere bediening zie ik in dat ik zojuist wel mijn doel heb bereikt, maar dat het ook hier verre van perfect is.
Maar dat ik wel gezellig met mijn lieve vriendinnetje ben. Wat kan mij die smerige plakrijst nou nog schelen?
Misschien moet ik me dus niet zo focussen op dat doel, en is het belangijker om te zorgen dat ik intussen lol maak. Dat ik leef. Dat ik loslaat.
Dan bereik ik mijn bestemming maar wat later. Heb ik toch weer een extra stukje van de wereld gezien.
Recente reacties