09 mei 2019
Ik had twee opties. Of ik accepteerde deze maat spijkerbroek, of ik ging er iets aan doen. En gezien de tranen die achter mijn ogen prikten, leek de eerste optie uitgesloten. Daar stond ik dan in de Vero Moda. Met ieder kledingstuk waar ik me uit moest wurmen omdat ik toch een grotere maat nodig had, raakte ik verdrietiger. Met een verhit hoofd opende ik het gordijn van de paskamer. ‘Ik moet gaan sporten, mam’.
Nadat ik plotseling geen baan meer had, heb ik een poosje thuis gezeten. En ik heb niet alleen thuis gezeten, ik heb ook alleen thuis gegeten. Want ja, ik moest een beetje lief voor mezelf zijn. En daar was chocola voor nodig. En Netflix. Toen ik ook nog een operatie moest ondergaan was het feest compleet. Want ja, dan moet je nòg liever voor jezelf zijn, en je koest houden onder een dekentje op de bank.
Zo kon het niet langer. Harmsen, je hebt nu lang genoeg bankgehangen, tijd om van die uitgedijde bips af te komen. Toevallig zag manlief een facebook-dingetje voorbij komen van een nieuw bootcamp clubje op het grasveld recht voor onze deur. Leuker konden ze het niet maken, en makkelijker dus eigenlijk ook niet. Voordat ik me zou bedenken, gaf ik me op. Zo, de eerste stap was gezet en ik voelde me nu al sportief.
Op de dag des oordeels werd de sportkleding werd uit de mottenballen getrokken. Zelfs de Coop had plotseling sportkleding in het assortiment. Hebben ze nooit, maar nu ineens wel, dus er viel pardoes een kittig vestje in m’n mandje. De juiste look is immers het halve werk. Nee, als er ooit een moment was om weer te gaan sporten, was het nu. De sportschoenen werden strak gestrikt, haar op een hoge staart, dopper in de hand en gaan met die banaan. ‘Ik ga vast naar buiten hoor, dan komt de rest vast zo wel!’
Onder het toeziend oog van twee kleine en één grote aap liep ik naar buiten. ‘Succes, Marissa!’, ‘Veel plezier, schat!’ Als in slow motion viel de deur achter me in het slot en daar ging ik. De straat over. De apen nog steeds toekijkend van achter het raam. Marissa en sporten, das een combinatie die je niet vaak ziet. De poes zat er inmiddels ook bij in de vensterbank. Semi-actief begon ik wat te dribbelen. Ze zouden vast zo komen. Nog even zwaaien naar het thuisfront. Ik perste er een squadje uit. Vol verwachting stonden ze te kijken.
10 minuten later was er nog niemand, dus vloekend en tierend weer naar binnen. Een pissige voicemail later bleek de trainer me keurig van tevoren te hebben gemaild dat er te weinig aanmeldingen waren, maar die mail was niet aangekomen. Stond ik daar een beetje supersportief te wezen met m’n goede gedrag. Lekker dan.
Nu heb ik chocola nodig.
Recente reacties