Hallo!

Ik vind het allemaal heel erg wat er in de wereld speelt. Dat mensen huis en haard verlaten om een betere toekomst op te bouwen. Dat Volkswagen failliet is. Dat de NS nog steeds niet doen wat ze moeten doen. Maar mag ik ook even aandacht voor het lokale leed in Gorinchem?

Dames en heren, mijn vertrouwde Albert Heijn is het aan het verbouwen. Is dat zo erg? Nou en of dat erg is! Je ziet zo’n aankondiging staan en dan denk je ‘Ach, dat duurt nog zo lang…’. De datum komt steeds dichterbij en je bent in ontkenning. Maar dan loop je ineens in het Piazza Centrum en zie je dat de winkel, waar je trouw iedere zaterdag je boodschapjes doet samen met half Gorinchem, in duister gehuld is. Ik spiekte naar binnen en zag een grote stoffige leegte. Weg zijn de schappen, producten, kassa’s en wagentjes. En dan komt het besef keihard binnen. Ik. Moet. Naar. De. Jumbo.

Niets ten nadele van de Jumbo, maar het is niet mijn vertrouwde supermarkt. In mijn Albert Heijn weet ik waar de gorgonzola Ligt. Welke kar ik het fijnste vind. Op welke volgorde ik het boodschappenlijstje moet maken. Welke worstenbroodjes het lekkerste zijn. Wanneer het foldertje door de bus valt. Ik ben een gewoontediertje. Van de Jumbo weet ik helemaal niets. Het is al vervelend als ik dat ene product niet kan vinden in mijn eigen supermarkt. Laat staan wanneer ik die lijdensweg 46 keer moet doormaken in een vreemde supermarkt! Boodschappen doe je niet voor je plezier, boodschappen doe je zo snel mogelijk. Maar Niels zag onze zaterdag in de interim-supermarkt als een leuk uitje. Alsof we een nieuw restaurant proberen. ‘Laten we gewoon de hele winkel doorlopen en pakken wat we nodig hebben!’ Nou, klinkt dat even gezellig. Mijn gevoel verhoudt zich tussen het gevoel dat ik krijg als ik een nieuwe achtbaan uitprobeer en totale paniek.

En met mij waren er vele supermarktbezoekers in paniek. We herkenden elkaar aan de verwilderde blik in onze ogen. En aan de bonuskaart aan onze sleutelbos. Stel je een drukke zaterdag voor in de supermarkt. Tel daar een kudde kippen zonder kop bij op die al stuiptrekkend door de winkel crost, op zoek naar de soepstengels. En zolang we tussen de paden bleven was het allemaal nog te overzien. Maar in het gedeelte voor de kassa’s heeft de Jumbo iets verschrikkelijks. De Jumbo heeft een versplein. Zo’n gedeelte met verse producten dat ze hebben ingericht als een soort markt. Allemaal losse ´kraampjes´ die willekeurig schots en scheef in de ruimte staan, opgeleukt met plastic hammen en keramieken schapen. Dat moet dan het authentieke biologische gevoel geven. Dat zou dan bijdragen aan de shop-ervaring. Nou niets ervaring, ik word er onrustig van. Mensen gaan er langzaam van lopen. Struinen, zeg maar. Ze gaan ervan in de weg staan. Voor mijn voeten.

Maar ik moet nog even doorbijten, want mijn Albert Heijn opent haar vertrouwde deuren pas weer over een week. Maar oh nee, die is dan helemaal verbouwd. Moet ik het hele circus weer opnieuw ondergaan. Òf ik accepteer het versplein… Een duivels dilemma… Well played, Jumbo. Well played.