16 augustus 2015
Iedereen had er een hard hoofd in, maar mensen: Ik heb gisteren opnieuw gebootcampt. Aangezien er daarna nog geshopt moest worden, kon ik natuurlijk niet helemaal tot-kotsen-aan-toe gaan. Verrassend genoeg kom ik best mee met de spieroefeningen en korte heftige acties. Maar zodra ik langduriger inspanning moet leveren kun je me opvegen. We beginnen altijd (nouja, vorige en deze week) met een stukje hardlopen naar de plek waar het allemaal gebeurd en dat is voor mij al Afzien. Jawel, met een hoofdletter A. Waar andere dames vrolijk huppelend de week doornemen, moet ik me concentreren om mijn ene been voor de andere te blijven zetten, boomwortels te ontwijken en door te ademen. Ik arriveer als een van de laatsten, als een dweil, met pap in de benen, bonzend hoofd, de kleur van een tomaat en mijn haar tegen m’n voorhoofd geplakt. En dan moeten we dus nog beginnen.

Tijdens de rek- en strekoefeningen kom ik een beetje bij. Planken lukte deze week buitengewoon goed, ik heb de minuut volgehouden. En wel wegens een bijzonder goede motivatie: Mijn lichtgrijze joggingbroek mocht niet in het viezige natte gras terechtkomen. Dus. Maar het is gelukt! M’n broek werd daarna toch smerig, maar toen was ik al te fanatiek bezig om me daar nog druk over te maken. Dus ik ging door met spierpijn kweken in mijn modderige joggingbroek. Dat ging keigoed, tot we weer een stukje moesten hardlopen en touwtje springen. Ik werd duizelig en kortademig. Het is duidelijk dat ik conditioneel nog ietsiepietsie tekort kom.

Dus trainer E. had een briljant idee. ‘Weet je Marissa, als je nou van de week ook even gaat hardlopen…’, ‘Trainer E. ik snap je, maar ik heb een hekel aan hardlopen. Ik heb een hekel aan sporten en zweten. Dit theekransje op zaterdag lukt nog, maar don’t push it.’ ‘Maar om je doel te bereiken…’ Dat zette me aan het denken. Wat is mijn doel eigenlijk? Waarom laat ik me op mijn vrije zaterdagochtend afmatten om vervolgens 2 dagen geen trap te kunnen lopen? Nou, het antwoord zal jou net zoveel verbazen als dat het mij verbaasde. Ik vind het namelijk gewoon wel leuk. Pardon? Ja. Leuk. Dat wil ik graag zo houden. En als ik me doordeweeks schuldig moet gaan voelen omdat ik van trainer E. eigenlijk moet hardlopen, houdt dat niet lang stand.

Wat is mijn doel? Om de Olympische Spelen te bereiken? En dan zeker ook geen frikandellen meer eten? Hell no! Om echt super goed te worden in bootcampen? Wat heb ik daar nou aan? Om 20 kilo af te vallen? Ik houd van mijn curves. Niels houdt van mijn curves. Wat zeg ik; de collega’s van het magazijn houden van mijn curves. Misschien andere collega’s ook wel, maar de financiële administratie fluit nu eenmaal niet als ik langsloop. Zou een mooie boel zijn.

Mijn doel is om iets bewuster te leven. Wat minder snoepen, wat meer groenten en fruit eten, wat meer bewegen. En dat doe ik. Als ik daarmee een kilootje of 2 à 3 afval, is dat alleen maar mooi meegenomen. Maar ik word geen doorgewinterde sportster. Gewoon mee kunnen komen is voor mij voldoende. Oh ja, en volgende week kom ik niet bootcampen want ik heb grootse plannen voor vrijdagavond. Zo daar.

Maar ik heb wel voor zondag een squashbaan gereserveerd zodat er volgend weekend toch gesport wordt. Dus volgens mij ben ik stiekem al heel goed bezig.