Zo, en weer verder.

25 januari 2015
‘Nou, dat was een gezellig gesprekje!’, dacht ik glimlachend terwijl ik me omdraaide en wegliep. Totdat ik haar zachtjes tegen hem hoorde zeggen: ‘Goh, nog een zwangere?’ En ik weet niet eens of dat precies was wat ze zei, maar het was in elk geval iets met zwanger. ‘Doorlopen!’, was het eerste dat ik dacht. Doorlopen en doen alsof je niets gehoord hebt. Maar dat was het probleem, ik had het wel gehoord. En ik had het niet alleen gehoord, het bleef echoën in m’n hoofd. De gedachte zette zich met z’n klauwtjes vast en liet niet meer los. Sterker nog, de gedachte zette eerst z’n klauwtjes, en daarna zijn tandjes vast als een klein, gemeen, hongerig monstertje.

Het ging vast niet over jou Harmsen, maakte ik mezelf wijs. Ze is een leuk, spontaan mens en die zegt dat niet zomaar achter je rug om. Bovendien ben je niet zwanger en zo zie je er ook niet uit. Punt.
Ja, je hebt wel een vriendelijk subtiel buikje, maar het is gewoon normaal vrouwelijk en helemaal in verhouding. Bovendien is m’n figuur al jaren zo en heeft nog nooit iemand geopperd dat ik er zwanger uitzag, dus dat zal nu ook wel niet het geval zijn. Zo, en nu weer verder met m’n leven.

Nou, mooi niet. Bij ieder patatje, dacht ik; moet ik dit wel doen? Laat ik maar zuinig doen met de mayo. Kan ik niet beter cola light drinken? Dat dropje ligt ineens zwaar op de maag. Ik kon er niet meer van slapen. Ik trok zelfs mijn frikandel in twijfel. Moet ik gaan sporten? En toen besefte ik dat er iets helemaal niet in de haak was!

Het was tijd om de confrontatie met mezelf aan te gaan. Ik naam plaats voor de spiegel en onderwierp mezelf aan een kritische blik. Zo van voren is er niets aan de hand, vond ik, en draaide opzij. Daar zit ze. Het kleine subtiele buikje. Zo in dit jurkje was ze best een beetje te zien. Maar, zo in dit jurkje was wel meer te zien. Ook die holle rug. En als ik die holle rug even recht dacht, zou ik ook geen buikje meer hebben! Je kunt natuurlijk niet een holle rug hebben zonder een beetje een buikje, dat zou er raar uitzien. Een banaan is ook aan één kant hol en aan de andere kant bol. En als ik nou ook nog eens helemaal rechtop ga staan, dan valt het allemaal best mee. Ik ben gewoon op en top vrouw! Zo, en nu weer verder met m’n leven.

Dus na nog een slapeloze nacht was ik er nog steeds niet gerust op. Ik zie hem dagelijks, dus ik trok de stoute schoenen aan. ‘Zeg, na dat gesprekje met z’n drieën hè, vroeg zij toen aan jou of ik zwanger was?’ ‘Huh?’, reageerde hij, ‘Nee joh dat zou ze nooit zeggen! Hoezo dan?’ ‘Nou’, legde ik uit, ‘Ik dacht zoiets op te vangen toen ik wegliep… En ik heb toch een beetje zo’n buikje…’ ‘Haha nee hoor, dat heeft ze niet gevraagd.’ ‘Echt niet? Want ik zou er niet boos om zijn, maar dan kan ik het maar beter gewoon weten, toch? Ik kan het zelf wel prima vinden, maar als mijn omgeving denkt dat ik er zwanger uitzie, dan kan ik dat maar beter weten. Dan kan ik tenminste actie ondernemen!’

Ik hoorde het mezelf zeggen. Ja? Zou ik actie ondernemen? Zou ik gaan sporten? Een frikandel laten staan? Of een cupcake? Geloof je het zelf Harmsen? Ik had mezelf duidelijk mentaal intern uitgeluld.

Zo, en nu weer verder met m’n leven!