Proeflesje.

7 juni 2022
Dat ik dit type is op zich al goed nieuws. Dat betekent namelijk dat ik het heb overleefd. Gelukkig was er geen ijsbaan, ijsbad of iglo op de route. Hadden ze ons daar even goed mee bij de neus. Er waren wel de te verwachten obstakels zoals klimmen, zandzakken sjouwen, door het zand kruipen, zwemmen en door een vieze stinksloot banjeren. En op een lichtelijk paniekmomentje na omdat ik niet kon staan in het water, heb ik me kranig verweerd, al zeg ik het zelf.

Ik weet dat ik geen hardloper ben, maar met hier en daar een obstakel ertussen wist ik dat redelijk te verbloemen. Totdat we bij een eindeloos fietspad naast een eindeloos kanaal aanbelandden. Gevolgd door een behoorlijk troosteloos industrieterrein aan de andere kant van dat kanaal. Op een gegeven moment vroegen we ons zelfs af of we nog wel op de route zaten.
Wat bleek? Het overgrote deel van de obstakels concentreerde zich rond de start en de finish en daartussen was een soort niemandsland. Letterlijk. Geen kip te zien.

Op een stel opgestapelde pallets en een doolhof na, was het een kwestie van kilometers lang hardlopen. Of strompelen, zo je wilt. Nu bestaat ons clubje uit een aantal goede lopers en een aantal mensen met een grondige haat aan hardlopen. En op momenten als deze word ik er weer pijnlijk aan herinnerd dat ik tot de laatste categorie behoor. Ik houd mezelf ook altijd maar voor dat ik er gewoon niet voor gebouwd ben met die kleine korte stalpootjes van me.

Maar we waren met elkaar. Ons clubje dat inmiddels al jaren samen sport en waarvan we weten dat we erop kunnen vertrouwen. Tijdens de bootcamps maken we stomme grapjes, dagen elkaar uit en beschuldigen elkaar van valsspelen bij trefbal. Maar als het erop aankomt staan we voor elkaar klaar, moedigen aan, en geven de ander net dat zetje, voetje of die schouder. Zo kon ik met die kleine korte stalpootjes ook over die hoge muur klauteren, en zo mocht ik even een arm vastpakken in het diepe water. Zelf klom ik wel vast in die hoge stellage, om daarna de ander eroverheen te schreeuwen.
Als ik dan de echte pro aan het werk zie, voel ik me weer een motorisch gestoord badeendje. Maar weet je, er gaat altijd wel iemand beter, sneller en harder. En dit deden we toch maar mooi met z’n allen.

3 jaar geleden stond ik huilend in de Vero Moda omdat mijn lijf niet meer paste in de kleding die ik voor ogen had. Als ik 3 jaar geleden mijn schoenen op zolder was vergeten, zag ik al op tegen het beklimmen van de trap. 3 jaar geleden deed ik een proeflesje bootcamp. Begon ik met sporten en goed eten om mijn weerstand te verbeteren en te vechten voor mijn gezondheid.
Enkele weken geleden hebben vriendinnetje M. en ik samen 185kg getild. Met een hoop strijdkreten en een zeer oncharmant gezicht, maar het lukte. Dit weekend heb ik een 12km Obstacle Run uitgelopen. Bij vlagen met mijn tong op de knieën, maar het lukte.

Natuurlijk moet je zelf de discipline opbrengen om iedere keer weer die sportschoenen onder te binden. Om die push ups te maken tot je armen je niet meer kunnen dragen, te squatten tot je benen verzuren en rondjes te rennen tot je strompelend ter aarde valt. Maar als ik ook maar denk aan opgeven, staan zij me aan te moedigen en weet ik er nog een burpee extra uit te persen.
Cliché maar waar, samen kom je verder. En samen bereikten we de 12km. In september staat de Buffelrun op het programma. Zelfde idee, briljantere naam. Ja, dan ben ik nog steeds een motorisch gestoord badeendje, maar ik weet nu al dat we weer met elkaar de finish gaan halen.

Hoe één proeflesje bootcamp mijn leven heeft veranderd.
#jemoetwelwillen #buffel #stalpootjes