Tetevreden

9 april 2014
Weet je wat nou zo stom is? Wat nou zo ontzettend vervelend is? Weet je waar ik me nu al 2 avonden druk over maak? Nou? Hè? Nou? Ik ga het je vertellen!

Ik heb helemaal niets te klagen! Nee. Eigenlijk gaat het mij best voor de wind. Ik heb eigenlijk gewoon best een leuk leven. Elke morgen word ik wakker naast mijn lief. Elke weekdag ga ik met plezier naar m’n werk. Elk weekend doe ik gezellige dingen. Aan het einde van m’n centjes is de volgende maand alweer begonnen. Elke week patatjes en een frikandel. Elke dag fijn kroelen, met onze dochter op 4 pootjes èn met Niels! We gaan over een paar maanden met z’n 3en verhuizen naar ons mooie, nieuwe huis. Alle Funda-, onderhandel-, testamenten-, notaris-, hypotheken-, en handtekeningenstress is achter de rug. Ja. Ik heb echt niets te klagen.

En dat is zo stomvervelend! Want ik probeer al 2 avonden een blog te schrijven en er komen alleen maar tevreden dingen uit m’n vingers. Jakkes. Daar is natuurlijk geen drol aan om te lezen, dat snap ik ook wel. Nee, ik ben op m’n best als ik ergens lekker over kan klagen. Kan zeuren. Als ik het ergens lekker helemaal niet mee eens ben. Als ik weer eens het gevoel heb dat me grof onrecht is aangedaan. Als ik kan zwelgen in zelfmedelijden. Als ik me ergens lekker over op kan winden. En dat ik daar dan fijn over door kan draven in mijn blogs. Klein leed waarover ik compleet los kan gaan, dan ben ik mijn element. Dat vind ik niet alleen leuk, maar zorgt er soms ook voor dat Niels niet de dupe wordt van mijn temperamentvolle karakter. Of het serviesgoed, of nouja vul maar in.

Toen ik leed aan ambitie maar die niet werd vervuld, toen ik vrijgezel was en me soms helemaal alleen op de wereld voelde, maar soms ineens een vrouw van de wereld, en dan weer onzeker, en dan weer helemaal blij met mezelf… Dat waren nog eens tijden! Toen had ik elke dag wel een aanleiding om mijn gedachtekronkels de wereld in te slingeren.

Maargoed, dat heb ik dus niet. Ik ben vandaag de dag tevreden. Jakkes. Ja natuurlijk, ik zou ook wel willen dat mijn vloer zichzelf zou stofzuigen… of dat alle spullen die mee moeten vanzelf de verhuisdoos in wandelen… dat de printer op mijn werk eens op een moment stuk gaat dat ik er geen last van heb… dat mijn gewassen kleding zelf weer netjes gestreken in de kast zou gaan liggen… dat die 5 kilo muffintop zichzelf even wegsport… dat broccoli naar chocola zou smaken… dat die stofkont op 4 pootjes haar haren eens bij zich zou houden… dat ik een ijsje zou kunnen eten zonder van die pijnscheuten door de kou… dat ik eens zou weten wat ik met m’n haar wil en dat mijn haar dat dan ook wil… dat onkruid in de tuin er niet asociaal uit zou zien… dat ik naast Disneyland zou wonen… Dat ik eens brieven zou krijgen van ANWB, Zilveren Kruis, of m’n pensioen, die gewoon kloppen… dat we vrijdag sloffendag zouden hebben op het werk…

Ach, blijkbaar heb toch genoeg te klagen. Gelukkig maar.