Movezilla.

10 augustus 2014
Zo af en toe zie ik programma´s voorbij komen over onmogelijke aanstaande bruiden. Bridezilla´s noemen ze die. Bruiden die alles tot in de puntjes willen regelen om op de dag zelf iedere vorm van spontaniteit te voorkomen. Daarbij schromen ze niet om familie, vrienden, cateraar, wedding planner, visagiste en alles en iedereen in hun omgeving de wind van voren te geven. Niet in de laatste plaats hun aanstaande die werkelijk alles in het werk stelt om het hun prinsesje naar de zin te maken. Nou, zo´n type zou ik dus nooit worden!

En toen gingen we verhuizen. Oh, wat werd ik daar een kreng van. Er stonden genoeg mensen voor ons klaar en ik kon gewoon niet aardig doen. En vooral Niels kreeg het te verduren. Nu grap ik weleens dat ik de meest technische ben van de twee, en dat als we barbecueën hij de salades maakt en ik de barbecue aansteek, maar feit is wel dat ik niet echt met Nico van Rob samenwoon. Sterker nog; Wat Niels’ ogen zien, slopen z’n handen. Meestal kan ik daar om grinniken, want het is toch ook best grappig dat mijn lief nog nooit een Ikea kast in elkaar heeft gezet. Het enige probleem; Ietsiepietsie stress haalt het slechtste in me naar boven.

Verhuizen staat naast echtscheiding en ontslag hoog in het lijstje van stressfactoren. Tel daarbij op dat dit ons eerste koophuis is met alle papieren rompslomp en logge instanties van dien. Tadaaa! Movezilla Harmsen is geboren.
Die arme Niels deed zo z’n best en ik maar roepen: ‘Oh, wat ben je toch onhandig!’ Alsof hij dat zelf nog niet wist. Ook mijn moeder kreeg het zwaar te verduren. Mijn ouders hebben geholpen waar ze konden, ondanks de geboorte van Kleine Spruit, hun eerste kleinkind, tussendoor. De Movezilla in mij dacht daar echter heel anders over. Ik was een regelrechte kattenkop. Zuchten, steunen, geïrriteerd… Nee, het valt me mee dat ik überhaupt niet alleen in ons nieuwe huis hoef te wonen.

Wat kan ik zeggen, ik word er iebelig van als dingen niet geregeld zijn. En een huis waarin ik op tuinmeubels moet zitten, waar nog geen lampen hangen, en waar ons matras op de grond ligt, noem ik niet geregeld. Tuurlijk, dat loste zichzelf allemaal wel op, maar het ging me niet snel genoeg. Het ergste was misschien nog wel dat ik afhankelijk was van hulp. Want een Ikea kast heb ik zo in elkaar, maar een gat in de muur boren heb ik ook nog nooit gedaan.

Oké, uiteindelijk was ik me best een beetje bewust van mijn niet al te soepele houding. Een gezellig etentje op mijn kosten voor paps, mams en lief was dan ook een welkome pleister op de wonden.

Ondertussen heeft Niels geleerd om lampen op te hangen, plinten te plakken en weet hij het verschil tussen een platte en een kruiskop schroevendraaier. En nog beter, hij begint het leuk te vinden om kleine klusjes te doen. Laatst heeft hij zelfs elektriciteitsdraden gesplitst en verlengd en een afdekplaatje over het oude stroompunt geplaatst. En nee, dat is geen hogere wiskunde. Maar dat is mooi wel even gefixt door mijn lief!
Lieve mensen, sorry. Sorry dat de Movezilla tijdelijk in me boven kwam. Dat ik over jullie grenzen heen ben gedenderd en daarbij heb gezanikt en gezeurd. Het huis is inmiddels aardig op orde en daarmee ben ik weer op aarde beland.

En Niels, ik ben trots op je!
Maar het duurt nu vast en zeker nog wel even voordat je op je knieën gaat…