6 december 2015
De wind waaide woest door mijn haar. Dat was kut, want ik had een half uur gedaan over het perfecte kapsel. Daar in de verte was het; de studio waar we met de schoonfamilie op de foto moesten. Heeft m’n schoonzus ‘gewonnen’ via vakantieveilingen. Dat biedt vertrouwen hè, een fotograaf die voor zijn inkomsten afhankelijk is van vakantieveilingen. Maar hee, alles voor de schoonfamilie. Met de ene hand hield ik mijn haar in bedwang, met de andere hield ik mijn jas dicht. Desalniettemin blies de wind onder mijn rokje en onhandig baanden we ons een weg over het veel te drukke kruispunt. Aangekomen zagen we een totaal verlaten pand met stickers ‘te huur’ op het raam. De rest was er nog niet. Niels opperde dat ze misschien al binnen waren en ik vroeg me of welk deel hij niet snapte: Verlaten? Of ‘te huur’?

‘Er stond geen telefoonnummer en ik heb ook geen mail meer teruggekregen…’, zei schoonzuslief. Dus ik sta hier op m’n vrije zaterdagmiddag in de ijzige wind, in de lak en make-up, in m’n goeie goed, met gevaar voor eigen leven in de sloppenwijken van Rotterdam-Zuid en dat bedrijf is opgedoekt?
Schoonzus S. had nog een adres. Gelukkig stond daar wel een echte persoon aan de balie. Met een agenda. Een agenda waar wij niet op stonden ingepland…
Maargoed, La Place was dichtbij en we mochten zo terugkomen. Ook dat biedt vertrouwen; Een fotograaf die het niet druk heeft zo voor de feestdagen. Ik schudde die gedachte maar van me af om me bezig te houden met belangrijkere zaken. Ondanks dresscode ‘netjes’ liep iedereen in spijkerbroek en viel mijn koninklijke blauwe jurkje nogal uit de toon. Voorbereid als altijd, toverde ik ook maar een spijkerbroek uit mijn tas en wurmde me erin op een onfris toilet. Ik ben er klaar voor.

‘Goed, wie wil er als eerste?’ Dus daar ging ik. Volgens de fotomeneer was ik makkelijk om leuk op de foto te zetten. Kijk, dat was een goed begin. Heb ik toch niet voor niets al die seizoenen America’s Next Topmodel gekeken. Dus na 2 minuten nam ik de shoot over en trok de grote rode fauteuil erbij. ‘Zo, klaar!’, zei de fotomeneer. Nee, dat zijn we niet. Ik zou ik niet zijn als er geen gekke foto bij zou zitten. Dus ging ik ondersteboven in de stoel hangen en ‘klik!’. Ok, nú zijn we klaar.

Nadat we allemaal in verschillende samenstellingen op de gevoelige plaat waren vastgelegd, konden we even later de foto’s bekijken. En verdomd, wat een beetje belichting al niet kan doen. De poses zijn niet heel verrassend, maar we staan er knap op!
Ik was bijzonder benieuwd naar mijn laatste foto. Die bleek grappig en lekker spontaan. Geen afgehakte ledematen, geen rolletjes waar ik ze niet wil. Kortom, ik was tevreden.

‘Hij is best leuk geworden, hè fotomeneer, die laatste?’ Zijn gezicht betrok een beetje en aarzelend bracht hij ‘mmmjah’ uit. ‘Oh, jij vindt het niks?’,’Hmm nouww…’. ‘Goed, jij bent de expert, wat is jouw professionele mening dan?’
‘Ik vind hem een beetje hoerig.’
‘Hoerig?’
‘Ja.’
‘Ja, ik snap wel wat ie bedoelt, hoor Maris!’, beaamde schoonmoederlief.

Top.

Oordeel zelf…