14 november 2015
‘Niels, wil je iets anders opzetten?’ Ik kijk liever geen ‘slechte’ dingen voordat ik ga slapen, want dan lukt me dat niet. Slecht-nieuws-televisie verdraag ik met de tijd steeds minder goed. Ik word er intens verdrietig van, dus sluit me daar op sommige momenten voor af. Titanic kijk ik bijvoorbeeld ook nog maar totdat ie gaat zinken.
Vanochtend was de schok des te groter. Daar zat ik op de bank, 08:50 uur. En ik zag een reclame voor ‘Playback je Gek’, met Jandino in een gouden glitterjasje en al die extra tanden in zijn mond. Nu vind ik toch al dat Jandino de laatste tijd nogal vaak op televisie is, maar vanochtend moest hij bijna bukken voor mijn afstandsbediening.
Het contrast met enkele seconden geleden kon namelijk niet groter zijn. Toen prikten de tranen achter mijn ogen bij het zien van de extra nieuwsuitzending. Ik mijmerde over de mooie dagen ik in Parijs heb beleefd. Aan de tas die m’n moeder wilde, maar de winkel was dicht. Aan alle keren dat ik met een gelukzalige glimlach door Disneyland liep. Nu voel ik verslagenheid, onbegrip, woede. Angst.
En wat een hoop machtsvertoon. Hele legers worden aangerukt om in Parijs te patrouilleren. Soldaten die met hun geweer moeten zorgen voor de veiligheid. Achteraf.
Ik hoor krachttermen als: We laten ons niet klein krijgen! We zijn in opperste staat van paraatheid! We geven ons niet gewonnen!
Gaan extra militairen en extra wapens de boel veiliger maken? Er loopt sinds Charlie Hebdo al een hele kudde militairen door de straten van Parijs. En dat heeft dus geen drol uitgehaald. Sowieso een beetje paradoxaal om meer veiligheid te willen creëren met meer wapens.
Begrijp me niet verkeerd, ik heb ook het antwoord niet. De waarheid is: We hebben allemaal geen idee. Mannen in pak veinzen met hun commissies en terrorisme-experts een gevoel van zekerheid en veiligheid dat keer op keer onderuit wordt gehaald. Maar feit is dat iedere malloot met een pistool een bloedbad kan aanrichten zonder dat iemand iets in de smiezen heeft. In Nederland is de terreurdreiging nog steeds ‘substantieel’. Wat zoveel betekent als dat er geen concrete aanwijzingen zijn voor aanslagen, maar dat het ook niet wordt uitgesloten. Ik hoor: we hebben geen idee, dus we houden maar een flinke slag om de arm. Daar sta je dan met je terrorisme-expertise.
Niemand heeft de oplossing. Maar duidelijk is dat wat we nu doen, niets oplost.
Misschien is dit een dreiging waar we mee moeten leren leven. Wil ik dat accepteren? Nee. Maak ik me er druk over? Ja. Maar ik heb er geen invloed op. Dus, wat dan?
Er zijn drie dagen van nationale rouw afgekondigd en Disneyland is vandaag dicht. Allemaal begrijpelijk, maar het heeft zo weinig zin. We moeten doorgaan en ons leven leven. Plezier hebben in elke dag. Carpe Diem en dat soort shit. En dan kan ik veel van Jandino vinden, maar hij staat vanavond toch maar mooi te playbacken in z’n gouden glitterjasje.
Dus besluit ik ook door te gaan. Vandaag wil ik bij de bootcamp niet bij de laatste groep horen. En vandaag wil ik lekker samen gaan lunchen in de stad.
Bij wijze van statement draag ik daarbij natuurlijk mijn Minnie Mouse trui. Omdat bang zijn zo weinig zin heeft. En omdat mijn gedachten uitgaan naar hen die vandaag voor een gesloten Disneyland staan. Dat moet verschrikkelijk zijn.
Recente reacties