23 februari 2014
Jeetje, wat zag ik er tegenop. Er zijn een paar dingen in het leven die je niet kunt tegenhouden en dit was er één van… 30 worden. En aangezien je het toch niet tegenhoudt, besloot ik maar om het te accepteren en me onder te dompelen in de ouderdom. En nu mijn 30e verjaardag meer dan een maand achter me ligt en ik de grootste schok te boven ben, weet ik dat er leven is na die grens. Maar dat alles hetzelfde is gebleven, daar ben ik het niet mee eens. Sterker nog, ik merk vooral voordelen!
Zo nemen mensen me nu in één klap serieus. In de twintig heb je toch nog een beetje een studentenimago. Veel gebral en alcohol. En als je geen alcohol drinkt, jeetje wat doe je dan met je leven? Hèb je dan wel een leven?
Ben je 30, dan hoef je je niet meer zo te bewijzen. Men neemt aan dat je toch al het een en ander hebt meegemaakt, dat je niet in zeven sloten tegelijk loopt. Daar moet je ofwel 30 voor worden, ofwel een kind baren, dat helpt ook. Maar ik werd liever gewoon 30.
Ik hoor niet meer: ‘Word nou eens volwassen!’ Ben je 30, dan ben je al volwassen. Niet vanwege je gedrag, maar gewoon, vanwege je leeftijd. En het mooie is, je hoeft je niet volwassen te gedragen om als volwassen te worden gezien. Sterker nog; je wordt geadviseerd om het kind in jezelf niet los te laten. Nu had ik daar toch al geen moeite mee, maar ik heb het ter harte genomen. We zijn sinds mijn verjaardag al 2x in Disneyland geweest en mijn Minnie Mouse verjaardagstaart was heerlijk! En in plaats van ‘Maar ben je daar niet al een beetje te oud voor?’, hoor ik ‘Geniet ervan!’. De ‘nu het nog kan’ wordt er gelukkig nog niet aan toegevoegd…
Marissa 30 jaar!
Tot en met je 29e wil je op leeftijd, of net ietsje ouder geschat worden. Want tot dat moment geeft dat namelijk indirect aan hoe serieus je wordt gezien. Nu ben ik nog nooit in mijn leven ouder geschat dan ik daadwerkelijk ben, behalve toen ik 15 was en de kroeg in wilde, maar na je 30e is dat dus ineens prettig. Immers, je volwassenheid is al ‘established’ door je werkelijke leeftijd, dus als je na je 30e jonger wordt geschat, dan is dat ineens een compliment dat je er goed uitziet. Nouja, dat je ‘nog’ goed uitziet. ‘Voor je leeftijd’, dat dan weer wel.
Een pondje extra heb je verdiend. Je hoeft niet meer zo nodig aan het schoonheidsideaal te voldoen. En niet dat 30 een vrijbrief is om ongelimiteerd kilo’s aan te komen, maar ik ben al aan de man, heb een huis gekocht, hoef niet meer elke zaterdag naar Flashback en al zeker niet in iets te strak en te kort jurkje. Ik heb genoten van die tijd en hopelijk Gorinchem met mij, maar het hoeft niet zo nodig meer. Na je 30e ben je een vrouw. Een vrouw mag trots zijn op haar rondingen en dat ben ik dan ook. Maar ik prop ze niet meer in een te kort jurkje. Mijn jurkjes zijn met me meegegroeid en laten mijn rondingen nu mooi uitkomen in plaats van er uitvallen. Dat is misschien nog wel sexyer, en zeker stijlvoller.
Maar oké, ook bij mij is het verval ingezet. Sinds een paar weken draag ik een bril en heb er maar meteen 2 gekocht. Kan ik het op mijn kleding afstemmen, zodat ik helemaal hip & happening ben. Wel doe ik nu een poging om mijn haar langer te laten groeien. Op de een of andere manier voelt dat vrouwelijker. Want ik ben dan misschien de 30 gepasseerd, ik ga niet voor een kort rood makkelijk kapsel, lange oorbellen en een groen montuur. Ik wil er natuurlijk wel een beetje uit blijven zien als de cougar die ik ben.
To Disneyland (again)!
Recente reacties