Getverderrie.

22 september 2023

Het is 09:15u en ik heb vanmorgen al drie keer de dood in de ogen gekeken. Klinkt als een productieve ochtend, hè? Dat klopt. Wat is er aan de hand? Ik heb een sportdip.

Na meer dan 5 jaar sporten, ben ik er even helemaal klaar mee. Vorige week zondag had ik weer even het licht gezien en stond om 08:50u startklaar. Kort broekie, panter-bidon, felgele veters, hatseflats. Ik was er als eerste. Helemaal trots op mezelf. Want hoe vaak ik dan ook niet ben geweest, vandaag ben ik er wel. Ah, daar is trainer H., die is vast ook heel trots op me.

‘Zo Marissa, tijd niet gezien!’ Bam. Hij heeft gelijk en ik incasseer de opmerking braaf.
Trainer H. is een goede trainer. Maar echt, een super goede trainer. Hem ontgaat werkelijk niets en kent ieders’ pijntjes, ontwikkelpunten en ontwijkgedrag. Zo heeft hij me eens aan de ringen gehangen terwijl ik het nog nooit had gedaan en dacht dat ik het niet kon. Newsflash: Ik kon het wel.
Hij ziet elke verkeerde dead lift en terwijl ik het snot uit mijn ogen wrijf, wijst hij er fijntjes op dat ik een rechte pull-up moet maken in plaats van zo’n wiebelding. Cheaten is geen optie. Hoe dan ook…
‘Ja… klopt.’ ‘Nee, ik was niet op vakantie, ik heb even geen motivatie… druk… enzo… Dat is natuurlijk geen excuus, maar…’
Trainer H. gaat lekker door met waar ie mee bezig was zonder mijn smoezen aan te horen. Die heeft ie vast al honderd keer gehoord. Ik voel me een laffe muts. Dus het volgende uur ga ik helemaal loesoe op de work-out. Zo loesoe dat ik koude rillingen krijg terwijl het buiten toch echt 27 graden is. Zo. Dat zal mij leren!

Thuis denk ik na over waarom ik niet vooruit te branden ben en besef iets stoms. Bij het vorige sportclubje kon ik aardig meekomen met de fitte, jonge meiden. Maar sinds vorig jaar ben ik overgestapt naar CrossFit. En daar ligt het niveau ietsiepietsie veel hoger. Het voordeel is dat ik nu meer progressie maak en elke training helemaal naar de getverderrie ga. Heerlijk! Want ik zeg maar zo: niet naar de getverderrie is niet gesport.
Anderzijds moet ik nog veel leren. Er is zoveel dat ik nog niet kan, maar voor al die strakke sterke mensen lijkt het een fluitje van een cent. Dat maakt me onzeker.

De situatie doet me denken aan de motorrijlessen van een aantal jaar geleden. Instructeur O. accepteerde ook geen bullshit van me. ‘Ben jij gewend dat dingen jou makkelijk afgaan?’, vroeg hij, ‘Valt het tegen dat je ergens moeite voor moet doen?’ Hij sloeg de spijker op z’n kop.
Dus Harmsen, stop met die kutsmoesjes en geef jezelf een schop onder je hol. Je gaat toch niet bij een minder uitdagend clubje omdat je dan de lat lekker laag kan leggen? En hee, wie weet word ik zelf ooit ook zo strak en sterk.

Who cares dat ik de oefeningen aanpas? Ik ben daar voor mezelf en iedereen krijgt bij het einde van de training een ‘boks-handje’. Omdat we allemaal ons best hebben gedaan, een mooie tijd hebben neergezet, of gewoon omdat we het uur weer hebben overleefd. Ook ik. Zelfs ik. Of ik nu 80 of 10 kilo heb getild. Of ik de oefeningen heb gedaan op pro-niveau of mijn niveau.
Sterker nog, ik merk juist dat de andere sporters helemaal niet oordelen. Dat iedereen zijn eigen strijd voert. Een poosje terug was ik nog als laatste bezig om de workout af te maken. Wat denk je? Niemand keek me raar aan, maar ze moedigden me aan. Om net die laatste lunges eruit te persen. Omdat iedereen weet hoe de strijd met jezelf soms voelt. En terwijl ik op de grond naar adem lag te happen, hielp een ander met het opruimen van mijn spulletjes. Volgende week ben ik misschien degene die iemand helpt. Omdat ik dan toevallig een goede dag heb, en de ander kan steunen.

Zo ging ik dus ook vanmorgen weer naar de getverderrie. Het leek dit keer wel alsof we straf hadden. Maar ook vandaag heb ik het weer gefixt en reed met een heerlijk voldaan tomatenhoofd naar huis. Voor maandag sta ik weer ingeschreven en voor volgende week vrijdag ook.

Al moet ik me er naartoe slepen, feit is dat het mentaal en fysiek echt beter met me gaat als ik sport. Er is nog nooit een training geweest waarna ik me slechter heb gevoeld. Op de spierpijn na dan, maar zelfs dat geeft een soort lekker-gewerkt-gevoel.

En die motivatie, die komt vanzelf wel weer. Ik kijk er nu al naar uit!
Boksje!