29 december 2010.
2e Kerstdag was toch wel het toppunt. Foto’s kijken met de familie. ‘Maris, we hebben speciaal op je gewacht, want er zitten ook een hoop kinderfoto’s van jou bij!’ Nou, ik heb ze geteld, het waren er 5. En bij 2 ervan twijfelden we ook nog of het niet misschien m’n broer was. Maar aangezien er van hem wel een stuk of 20 waren hebben we mij maar het voordeel van de twijfel gegeven. Alle baby’s lijken op elkaar en het maakt ook niet uit, want ik sliep toch onder hetzelfde dekentje als broerlief. Dat heb je als je de jongste bent, dan recycle je alles. Een aangezien ik altijd zo’n klein moppie ben geweest recyclede ik naast de kleding van m’n broer, ook de kleding van m’n nichtje, dochters van kennissen en vriendinnetjes die harder groeiden… en dat deden ze dus allemaal. Eigenlijk heb ik wel zoveel kleding gerecycled dat ik nu mijn vuilnis niet meer hoef te scheiden, vind ik.
Het doet me een beetje denken aan dat liedje van Friends. ‘It’s like you’re always stuck in second gear, when it hasn’t been you day, your week, your month, or even your yeaeaeaear…!’ In het liedje wordt deze zin gevolgd door een opbeurend refreintje (Ja, heb je hem?? Goed zo!). In real-life blijft het ijzig stil. Want ik heb inderdaad even mijn week niet. Niets bijzonders, de sterren staan blijkbaar gewoon even niet in mijn richting en dan vind ik mezelf al snel een beetje zielig. Dan heb ik behoefte aan materiaal om tegenaan te hangen (het liefst gespierd, gebruind en lijkend op Matthew McConnaughey), Pink Panther pyjama, dekentje op de bank, kat erbij, grote kop thee en chocolademousse… of chocolate chipcookies… of BonBonBloc Puur Praliné… whatever, als er maar chocola in zit, hihi.
Vandaag had ik ineens een gekke bui en ben de stapeltjes papier die al een jaar op mijn eetkamertafel liggen te lijf gegaan. En daar lagen ze. Stiekem verscholen in een onopvallende envelop, klaar om toe te slaan op zo’n onbewaakt ogenblik als dit. Een foto op zijn schoot in een of ander toeristisch treintje. Een dubieuze klassenfoto van de middelbare school, met een kapsel waar ik niet aan herinnerd wil worden. En een prachtige foto uit de Apenheul waarop we samen heel gelukkig kijken… met een haarkleur waar ik niet aan herinnerd wil worden. Dus met een gevoel dat zich ergens verhoudt tussen schaamte en weemoed stop ik ze maar weer terug in de envelop, waar ze waarschijnlijk over een jaartje weer als een duveltje uit een doosje tevoorschijn komen. En afhankelijk van mijn emotionele stabiliteit vind ik dat dan leuk of niet.
Aangezien ik gezegend (of vervloekt) ben met een gedetailleerd geheugen, heb ik foto’s vaak helemaal niet nodig. Bovendien kan ik de situatie in gedachte net een beetje mooier maken dat het was. Altijd lastig als er dan een foto opduikt waarop je net in een oncharmante pose bent vastgelegd. Toch een beetje een smet op de herinnering. Wel kan ik helemaal wegdromen bij het ruiken van een geurtje. Zo kan de fles Nivea zonnebrandcreme me in een klap terugvoeren naar de heerlijke familievakanties aan de Spaanse noordkust, herinnert Impulse Iso deo me aan de eerste ervaringen met uitgaan als 15-jarig naievelingetje, en brengt de geur van 4711 me direct weer aan de keukentafel van mijn oma terwijl we een kaartje leggen op het hoogpolige tafelkleed dat een beetje prikte.
Nu snap ik in een klap waarom er niet zoveel foto’s zijn van toen ik nog klein en schattig was. Mijn ouders wilden me de gѐnante momenten besparen en mijn fantasie niet begrenzen! In plaats daarvan hebben ze me deze kerst een fijne parfum gegeven. Natuurlijk zodat ik weer nieuwe herinneringen kan maken en me mee kan laten voeren als ik over 2 jaar terugdenk aan deze prachtige periode. Want over 2 jaar is deze periode prachtig. Niet belemmerd door foto’s die het tegendeel bewijzen.
Mijn ouders hebben het helemaal gesnapt, de lieve schatten!
Recente reacties