4 mei 2014
Lief dagboek,

Nu, 7 dagen nadat ik fanatiek begon met mijn ‘Naar 5 kilo minder Marissa in 4 weken-plan’, leek me een goed moment om de balans op te maken: Het weegschaalmoment.
De weegschaal moet ongeveer 1,5 kilo minder aangeven dan vorige week. Best spannend. Vanochtend hebben Niels en ik samen eerst een fikse ochtendwandeling gemaakt, want elke gram telt. En ik moest eerst een glas water drinken, anders was het niet representatief. En ik moest eerst douchen. Kortom, na een flink staaltje uitstelgedrag, moest het er dan toch maar van komen.

Ik schuif het badkamerkleed opzij en zet de weegschaal op een vlakke badkamertegel. Nu gaat het tussen jou en mij, weegschaal. Ik zet mijn rechtervoet erop en de cijfers draaiden langs de wijzer. De tweede voet erbij en de draaischijf kwam tot stilstand.
60 Kilo. Wat? 60 Kilo. Hè? Ik wiebel nog wat, misschien helpt dat, maar het helpt geen drol. De keiharde conclusie is dat ik afgelopen week 6 keer heb gesport, in totaal meer dan 3 uur. En ik ben er niets mee opgeschoten.

‘En?’, vraagt Niels hoopvol? ‘Geen grammetje minder.’, zei ik beteuterd. ‘Ach schat, ga je mee naar de Starbucks?’, zei meneer Ik-eet-alles-en-blijf-er-strak-bij-Larooij. Ik haal mijn schouder op, ‘Waarom ook niet.’ In de auto bedacht ik dat ik volgende week maar weer normaal moet doen. Als dat achterlijke sporten geen zin heeft, waarom zet ik mezelf dan elke dag voor aap in m’n joggingpak? Op de bank kan ik namelijk ook uitstekend niet-afvallen. Maar eenmaal bij Starbucks kies ik voor thee en yoghurt, in plaats van een cappu-frappu-superfat-latte-slagroom-chino en een double-chocolate-free-extra-calories-brownie-muffin. Blijkbaar ga ik dus door met mijn ietsiepietsie verantwoordere lifestyle.

Inmiddels moet ik schoorvoetend toegeven dat wat beweging niet verkeerd voelt (achteraf dan). Kan zijn dat ik het me inbeeld, maar het lijkt alsof ik meer energie heb. Ik kom vroeg bed uit in het weekend. Dan maar geen kilo’s eraf, gezonder is het wel. Kan zijn dat ik me dit ook inbeeld, maar mijn spijkerbroek ging vanochtend aan met minder gewurm. En de knoop prikt niet in m’n buik.

Niels, de schat, heeft het volgende bedacht: ‘Maar lieverd, je hebt spieren aangemaakt en dat is zwaarder dan vet. Da’s heel normaal als je begint met sporten.’ Ik geloof er niet zo in, maar voor de zekerheid hebben we toch mijn benen gecheckt. Wat blijkt? Mijn kuiten en bovenbenen zijn serieus keihard. Geen idee wat de situatie vorige week was, maar dit biedt perspectief. Een lichaam met het loopje naar de printer als enige beweging (en ik zit nog het dichtste bij de printer ook), raakt uiteindelijk uit model. En als er dan wel beweging plaatsvindt, kan dat best effect hebben. Ik besluit mezelf volledig voor de gek te houden en mee te gaan met deze theorie. Misschien laat de weegschaal op termijn ook resultaat zien, en hopelijk mijn broeken straks nog meer.

Stay dus tuned voor ‘Ronde 2: Marissa vs Weegschaal, the battle’!
En ondertussen: Baat het niet, dan schaadt het niet. Ja toch?