18 mei 2014
Lief dagboek,
Niels had niet zomaar een verrassingsweekendje geregeld, Niels had een actief verrassingsweekendje geregeld! Er ging van alles door m’n hoofd, van paardrijden tot bungeejumpen, van bananenboot tot canyoning, maar het werd iets daar tussenin. En verdomd, ik vond het nog leuk ook!
We gingen naar een klauterbos. Zo’n bos waar een parcours in de bomen hangt met touwen en balken en tonnen en staaldraad. Geweldig! Ik denk dat ik in een vorig leven aapje ben geweest. Ik heb ook altijd graag een staart willen hebben, dat lijkt me enig!
Eerst werkte mijn zekering niet zo best. De instructeur klikte dat ding met het grootste gemak van kabel naar kabel en die van mij moest ik met grof geweld inhaken. Je begrijpt, ik keek al reikhalzend uit naar parcours 3, op 12 meter boven de grond. Niels en de instructeur dachten dat ik maar wat aan het mekkeren was, en eigenlijk dacht ik dat zelf ook, maar toen de instructeur die van mij probeerde, moest hij toegeven dat mijn ding niet helemaal naar behoren werkte. Dus nadat ik die van hem had geconfisqueerd gingen we van start. Klauteren maar!
De eerste twee parcours gingen als een speer. Sjezend aan een kabelbaantje mijmerde ik zelfs nog even dat ik ook best instructrice zou kunnen zijn van zoiets, want het ging me zo goed af! Ik ben blij dat ik dat niet hardop gezegd heb, want deze gedachte beet mij later in mijn kontje (om er maar even slecht vertaalde Engelse uitdrukking in te gooien). Vol goede moed begonnen we aan het derde parcours en ik overwoog zelfs het vierde parcours nog. Dat was dan wel voor pro’s, maar we waren zò goed bezig!
Ik stond op het eerste platform van parcours 3 en probeerde mijn zekering in de ring van het trapeze-plateau te haken. Het scheelde maar een centimeter, maar ik kon er niet bij. Ik was gewoon te klein. Kinderen van 12 doen dit parcours ook dus dat was een fijne gedachte, maar iedereen (er stonden inmiddels 4 instructeurs en 2 andere klauteraars onder me en Niels was al aan de overkant) kon zien dat ik echt probeerde, maar dat het niet lukte zonder voorover te vallen. Ik zag geen mogelijkheid om verder te gaan, want als ik de eerste oefening niet eens kon inhaken, hoe moest ik dan vredesnaam de rest van dat parcours doen, dus ik gooide er een heldhaftig ‘Laat ook maar!’ uit en begon aan de klim naar beneden. Dat liet de opper-instructeur niet gebeuren, dus hij klom de ladder op, versperde mij de weg, legde een paar tie-wrapjes aan en voila, als een volleerde surfchick ging ik naar de overkant. Zie je wel, het ligt niet aan mij, ik ben echt een talent.
Tot die ene hindernis kwam waar men ons al voor waarschuwde. Ik zag Niels moeilijk doen terwijl het helemaal niet zo moeilijk leek! Maar ik pakte dat touw en had geen enkele kracht meer in mijn armen. Ik heb het twee keer geprobeerd, maar ik zag het niet meer zitten. Als ik nu een staart had gehad… Klaar ermee. De opper-instructeur heeft me naar beneden gehaald met een abseil-touw-ding en daarna keek ik toe hoe een Duitse snotneus van 13 zichzelf ‘einfach’ door de ‘onmogelijke’ hindernis werkte. Top.
Ach ja, hij hoeft niet zo’n dikke kont aan zijn armen omhoog te hijsen. Zo daar!
En met die dikke kont had ik toch al mooi twee parcours gefixt! Dubbel zo daar!
Recente reacties