DWDD.

4 mei 2013.
De wereld draait door. En op sommige momenten is dat nauwelijks voor te stellen. Als jij intens verdriet hebt, trouwt op hetzelfde moment een dolgelukkig stel en finisht een ander de marathon. Momenten waarop voor jou de wereld even stilstaat. Momenten waarop het onvoorstelbaar is dat er ook mensen zijn met iets totaal anders aan hun hoofd. Dat wordt soms tergend duidelijk.

Zo ging ik vorig jaar winkelen in Rotterdam, en ik had even gemist dat toevallig ook de jaarlijkse marathon werd gelopen. Waar de deelnemers een topprestatie leverden, kon ik me slechts ergeren aan de afgesloten wegen, en de bezwete renners waar ik me doorheen moest wurmen om de H&M te bereiken. Ik dacht nog: “Ja hoor, ga ik een keer naar Rotterdam, moeten ze zo nodig hardlopen!”
Hetzelfde bekruipt me wanneer ik van een drankje geniet op de Grote Markt in Gorinchem, en een zojuist getrouwd bruidspaar een fotosessie houdt met alle mooi (en minder mooi) uitgedoste gasten. Voor hen een moment van bewustwording:“Sta ik hier in m’n apenpakkie een beetje te poseren voor een groepsfoto…” Voor mij: “Opzouten met die foto’s, ik zit hier voor m’n rust.”

Vanavond is het 4 mei. Dodenherdenking. Daar dacht ik eigenlijk nooit zo heel erg over na. Het is regelmatig voorgekomen dat ik op het moment suprême in de auto zat, op het terras, aan het werk, of aan het stofzuigen (Ok, dat laatste niet heel vaak.). Mijn wereld draaide gewoon door.

Vorig jaar ging ik er toch maar eens naartoe. Het was koud en het Arkelse Plein983 is niet zo indrukwekkend als de Dam in Amsterdam. Maar er is een trompetter en een dodenmars, 2 minuten stilte, bloemen en een vuur, dus alle ingrediënten zijn aanwezig.
Vanavond was ik er opnieuw. Dit keer samen met mijn vader en moeder. Het was weer frisjes, en was de ceremonie weer een beetje op z’n Arkels. De burgemeester noemde namen van een aantal ‘gewone’ gesneuvelden en vertelde ontroerend over haar oma. Een ‘gewoon’ mens dat de oorlog heeft overleefd. Zoals mijn opa’s en oma’s ook gewone mensen waren en zijn (Nouja, is. Ik heb alleen nog een oma.).

Ineens voelde ik dankbaarheid. Voor het leven dat ik mag leven. Voor het feit dat ik mijn eigen keuzes mag maken. En dat iedereen in Nederland dat mag. Als onze opa’s en oma’s niet zo hadden gestreden, en voor elkaar hadden gezorgd, zou het er misschien een stuk akeliger voor ons hebben uitgezien. Zouden mijn ouders en ik misschien niet eens bestaan (net als de baby-boom en de vergrijzing, maar dat is weer een ander verhaal).

Persoonlijk geloof ik niet in God of een andere hogere macht. Ik haal liever inspiratie uit de natuur, daden en woorden van onze voorouders en mensen om mij heen. En hoewel ik weet dat de wereld altijd doordraait, stond die van mij vanavond 2 minuten stil. Noem het bezinning, noem het bidden of herdenken, maar ik was even onderdeel van het grote geheel in dank voor onze vrijheid.

Hoe wij onze wereld laten draaien, daar zijn we gelukkig helemaal vrij in, misschien wel mede dankzij hen. Maar ik neem me voor om vanaf nu mijn wereld ieder jaar 2 minuten stil te zetten.

Amen. Ofzo.