20 februari 2023
In een melige bui besluiten vriendinnetje M. en ik naar de Huishoudbeurs te gaan…
En dat hadden we beter niet kunnen doen.

Het begon allemaal toen ik op Facebook een berichtje zag voor kaartjes met korting. Aangezien ik mezelf erop betrap minstens 3x per week de handdoekjes te vervangen en tijdens een verjaardag laatst met stoffer-en-blik schoenenmodder aan het opvegen was, leek dit een logische vervolgstap.

Onderweg stopten we voor een cappu-to-go bij de Mac en daar gingen de moekes. Parkeren bij de Arena ging verdacht vlot en de pendelbus liet niet lang op zich wachten. Maar toen…

We zitten (nou ja, ik stond) opgepropt in een extra lange bus tussen de kortpittige Gerda’s en bolle buiken, want ook de Negen Maanden Beurs was in de RAI. Wat denk je, file.
Terwijl de ene helft van de bus opvliegers heeft en de andere helft moet plassen, vraag ik me af waarom dit ook alweer leuk was. Tijdens de file raken we aan de praat met een moeder-huisvrouw die door haar dochter-huisvrouw niet geheel vrijwillig is meegevoerd. Moeder-huisvrouw voorspelt ons: ‘Let op dames, deze busrit is het hoogtepunt van de dag!’. Spoiler-alert, ze had gelijk.

Eerlijk is eerlijk, de busrit is met een uur wat aan de lange kant. Maar met 100 provinciale vrouwen (en een enkele zielige man) als sardientjes opgepropt zitten in een verkeersinfarct, schept een band. Eén huisvrouw worden de opvliegers teveel, ze baant zich een weg naar de chauffeuse of ze alsjeblieft mag uitstappen en verder lopen. Dat mag niet. Nee zeg, loslopende huisvrouwen in de hoofdstad, dat moeten we niet hebben. Showstopper is toch wel de verkeersregelaar die met hart en ziel een rood autootje sommeert 2 meter door te rijden. Het rode autootje is echter dom of dwars. Na minutenlang wanhopig gebaren is het gaspedaal gevonden. Gejuich en een luid applaus stijgen spontaan op in onze bus.

Inmiddels is het 13:00u als we het huishoudwalhalla betreden. We hebben honger en moeten plassen. Net als alle andere huisvrouwen, getuige de rijen voor de foodtrucks en toiletten. Eerst maar een rondje lopen dan. Ik dacht altijd dat vrouwen met een trolley op de huishoudbeurs een zwaar achterhaald cliché was, maar niets blijkt minder waar. Schiphol is er werkelijk niets bij, en die wijven kijken nergens voor uit, vooral niet voor andermans enkels.

Al snel hebben we 2 hallen doorploegd en was werkelijk geen enkele stand de moeite waard om te blijven staan. Nee dank je, ik hoef geen hart van droge takken met een wit strikje eromheen, ik ga hier niet voor joker liggen om mijn tanden te laten bleken, ik ben al lid van de Postcode Loterij en ik verlaag me zeker niet tot een workshop natuurkralen maken of erotisch boetseren. Bij de laatste poging om iets te gaan eten stuiten we weer op rijen waar de Efteling zich voor zou schamen, dus zoeken we snel de uitgang. Heerlijk, die frisse lucht. En vrijheid voor m’n enkels.

Op de terugweg hebben we een mannelijke pendelbuschauffeur. Ik wil niet beweren dat dat er iets mee te maken heeft, maar deze meneer koos een andere route en we waren binnen 10 minuten bij de auto. Uiteindelijk hadden we om kwart over 3 eindelijk iets eetbaars voor onze neus in Hotel Breukelen. Ik durf te wedden dat dat eerder is dan als we op een foodtruck hadden gewacht.

Al met al hebben we langer in de pendelbus gezeten dan dat we op die hele kutbeurs zijn geweest, maar zijn we wel bijna incontinent van het lachen. Hadden we toch even een proefverpakking Tena Lady moeten regelen.

Mijn god. Wat een toestand.
Dit. Nooit. Meer.