Obstakels

2 juni 2022
Dames en heren, ik doe het officieel in m’n broek. Niet letterlijk natuurlijk, dat zou ik niet zo op internet slingeren. Maar ik vrees met grote vrees. ’s Nachts schrik ik wakker en bedenk dat het nog 2 nachtjes slapen is. Nu ik dit type vind ik het weer angstvallig dichtbij klinken.

Toen ik me 2,5 jaar geleden opgaf, leek het nog zo’n ver-van-m’n-bed-show. En het werd een nog-verder-van-m’n-bed-show omdat het twee keer werd uitgesteld door dat virusje. Beide keren betrapte ik mezelf erop er niet geheel onverdeeld rouwig om te zijn. Dat bood namelijk de mogelijkheid om het lekker voor me uit te schuiven en dat beviel uitstekend. Tegen de buitenwereld riep ik uiteraard dat ik het ‘Echt super jammer’ vond. Volgend jaar ben ik er vast wèl klaar voor. En daar geloofde ik heilig in.

Sterker nog; Eind maart (lees: toen het dus nog heel ver weg leek) hoorde ik mezelf tijdens de bootcamp plotseling roeptoeteren; ‘Ja, nou is het eigenlijk jammer dat we ons voor de 6km hebben opgegeven. We hebben ons toch ook weer 2 jaar extra ontwikkeld. Ik zou nu denk ik wel voor de 12 gaan, haha!’.
Het bleef heel even stil. Eén onheilspellend stil moment, waarop ik direct doorhad dat het helemaal de verkeerde kant op ging. Want…

‘Ja! Inderdaad!’ riep de bootcampvriendinnetjes in koor. Kut. Wat heb ik nu toch weer gezegd. ‘Maarja, we hebben nu al kaartjes voor de 6, hè’, probeerde ik de boel nog te redden. Meestal ben ik de grootste regelneef in een groep, en ik ben het een beetje gewend dat als ik de koe niet bij de horens vat, die koe niet van z’n plek komt. Zo niet vandaag. ‘Ik benader de organisatie wel om te vragen of we onze kaartjes om kunnen zetten naar de 12km!’, stelde bootcampvriendinnetje J. voor. Ja. Leuk. Top.

Lang verhaal kort: Aanstaande zaterdag doe ik mee aan de 12km Advanced Run van Obstacle Run Brabant in Dongen. Waarom ik in hemelsnaam ooit bedacht om aan de ‘Advanced Run’ mee te doen, is mij een raadsel, want dit is de eerste keer dat ik zo’n ding doe, dus voel me verre van ‘advanced’. Ik kan niet eens 1,5km hardlopen zonder een halve klaplong, laat staan 12. Klimmen en klauteren kan ik wel, maar ik zag al angstaanjagende bouwwerken voorbij komen met water en touwen en modder, en zelfs een busje van een bedrijf dat ijsbanen aanlegt. Ik hoop vurig dat het nationaal kampioenschap kunstschaatsen ook in Dongen is dit weekend, want het gaat toch zeker niet gebeuren dat ik door een iglo moet klimmen ofzo.

Mijn omgeving heeft daarentegen het volste vertrouwen in mijn conditie. Maargoed, die hoeven die iglo niet in. ‘Ah joh, gezonde wedstrijdspanning, da’s alleen maar lekker’, zegt manlief opgewekt. Ja gezond, laten we het daarop houden.

Maargoed, opgeven is geen optie. Dood of de gladiolen.
Ik hoop op gladiolen.