Wolken.

30 september 2017.

Ik moest het even verwerken. Daar stond ik, als aan de grond genageld in de deuropening van onze slaapkamer. Ik had het al gezien toen ik de trap op liep. Manlief stond naast me, klaar om alle bedankjes en complimenten in ontvangst te nemen na zijn harde werk. Maar ik kon geen woord uitbrengen.

Waar ik vanochtend nog uit een warm zacht bescheiden bedje was gestapt, stond nu een enorm flatgebouw. Met hetzelfde dekbed erop. Dat dan wel. Alsof ik zo niet zou zien dat er plotseling een ander enorm bed in onze eens zo ruime slaapkamer stond. Alsof dat nieuwe bed zich had verstopt, gecamoufleerd, vermomd als mijn warme zachte oude bedje. Met mijn fijne vertrouwde kuil in het matras. Die kuil waar ik elke nacht zo lekker inrolde en dan zoet ging slapen.

Maar ik had hem heus door. Flatgebouw was trouwens nog te licht uitgedrukt. Het was gewoon een wolkenkrabber.
Met het zweet op z´n voorhoofd vroeg manlief of er misschien een bedankje vanaf kon en liet me toen maar even met rust. Wat had ik uitgekeken naar ons nieuwe bed. Lekker groot, stevig en geen gemiep meer naast me over dat hij met zijn voeten tegen het achterschot ligt. En natuurlijk het verstelbare hoofd- en voeteneind. Ik wist dat het groter en hoger was dan mijn oude bedje. Maar in de winkel had ik nooit kunnen vermoeden dat het WTC herbouwd zou worden op Gorkum-Oost.

M’n lief kwam terug en ik herpakte mezelf. ‘Dankjewel lieverd, voor al je harde werk, ik moet er gewoon even aan wennen. Alles lijkt ineens zo klein… De slaapkamer, mijn frutselkastje, de spiegel, ikzelf…’, ‘Ja, en de TV ook hè?’ grijnsde hij buiten mijn gezichtsveld, ‘Ja, die ook…’
Daar was ik dus mooi ingestonken. Manlief probeert namelijk al enige tijd een grotere TV in de slaapkamer te regelen. Hoewel ik daar niet persé op tegen was, vond ik het ook niet erg nodig.

Veni, vidi, vici. Manlief kwam, zag en overwon Marktplaats. Binnen een half uur liep hij mij iets te snel met de nieuwe aanwinst naar boven. Die is dus groter dan afgesproken, wist ik meteen. En dus stond er naast het Empire State Building, ook ineens een scherm voor m’n neus waar de plaatselijke bioscoop zich niet voor zou schamen. Aangesloten en wel.
Ik ging naast hem liggen onder de warme deken. Pakte de afstandsbediening en zoemde het hoofdeind omhoog. Diep verzonken in de kussens rolde ik me op tegen m’n lief.

Misschien heb ik 10 minuten van White Collar meegekregen.
In de wolken…