Ambitiebroek.

21 december 2015
´Zou ik het aandurven?’, vroeg ik mezelf af. De ontluikende bloemen keken me spottend aan. De tijgers loerden vervaarlijk door het gebladerte heen. Moet ik het proberen? Of moet ik nog even wachten? Ik heb het natuurlijk over de print op mijn broek. En niet zomaar een broek. Mijn ambitiebroek.

Anderhalf jaar geleden heb ik alle kleding die niet meer paste rigoureus in de zak van Max gemieterd. Behalve deze. Als ik eerlijk ben kreeg ik haar niet eens meer fatsoenlijk over mijn bovenbenen. En als ik me er dan met bruut geweld in had gewurmd, kon ik niet meer zitten. Alleen… er staan tijgers op! En jungle en bloemen! Hoe kan ik nu afscheid nemen van een broek met tijgers en jungle en bloemen? Dus ik besloot haar te houden en heel diep weg te stoppen in m’n kast. Zo af en toe kwam ik haar weer tegen. Met weemoed dacht ik dan terug aan de tijd dat ik er nog soepel in gleed en de knoop daadwerkelijk dicht kreeg. Eerst had ik nog de hoop er ooit weer in te passen, maar ze verdween steeds dieper in m’n kast en daarmee ook de hoop. Ik probeerde het te laten rusten, maar ergens bleef het knagen. Want eenmaal ambitiebroek blijft toch ambitiebroek.

Je raad het al; Toevallig kwam ik haar weer tegen vandaag. Plotseling had ze haar weg gevonden vanuit de krochten van mijn kast naar de oppervlakte. Plotseling lag ze daar te shinen als altijd. Een beetje geweldig en gewaagd te wezen met die gele tijgers en groene bladeren. Ze glimlachte verleidelijk naar me, provoceerde me. Zou ik…?
Nu heb ik de afgelopen tijd redelijk m’n best gedaan met sporten en eten. En de laatste weken is zelfs de weegschaal het daarmee eens. Wat een dilemma! Als ze past, weet ik dat ik op de goede weg ben. Maar als ze niet past is dat een uitermate teleurstellende ervaring. Een trauma waar ik waarschijnlijk veel chocola bij nodig zou hebben om het te boven te komen. Dus kon ik niet beter even wachten totdat ik het zeker zou weten? Misschien nog een kilootje of 2 zodat het geen teleurstelling zal zijn? Maar hee, ik heb zojuist de Santa Run gelopen. Als er een moment is dat ik strak en afgetraind ben moet het nu zijn!

Dus de nieuwsgierigheid won het van de vrees. De spanning was te snijden. Eerst mijn rechtervoet. Daarna de linker. Over m’n kuiten, bovenbenen, en floep, de billen. En dan het knoopje… Het moment van de waarheid.
En zonder enige moeite of buik inhouden ging het knoopje dicht. En dan draag je ineens weer je ambitiebroek van een paar jaar terug. Ik deed een sprongetje en een dansje. Ze zat nog wel ietsje strak om de bovenbenen, maar hee, ze past!

Goh, dacht ik, dan zal ik ook wel een hele goede BMI score hebben. Dus enthousiast google ik zo’n calculator en vul snel de gegevens in. Jippie, ik heb een gezonde BMI score! Oh en ik kan ook mijn ideale gewicht berekenen, ik ben benieuwd! Wat denk je; Blijkt dat ik daarvoor nóg 5 kilo moet afvallen!

Kutcalculator.