1 februari 2015
Lieve Wendy,
Nouja, eigenlijk weet ik niet of je lief bent, want ik ken je niet. Eigenlijk weet ik niet eens of je Wendy heet, maar aangezien je jezelf voorstelt als ´Lifebywendy´ ga ik daar voor het gemak even vanuit. En ik ben heel benieuwd naar je, en hoe je me gevonden hebt. Want het punt is, jij kent mij blijkbaar wel. Of in ieder geval m´n blogs, denk ik. En daarom heb je besloten om mij te volgen op Twitter!
Dus, welkom Wendy! Je bent mijn eerste volger die ik niet ken en daarom ben je nu al speciaal voor me. Want dit is toch het moment waar je als blogger van droomt. Ik ben nu toch soort van zeer plaatselijk beroemd. Nu is het alleen zaak om de dichtheid van mijn roem nog wat te vergroten, maar het begin is daar! Jeetje, dat ik dit hoogtepunt na zo’n mutsig jaar dan toch mag bereiken! Ik heb lang over dit moment gefantaseerd. Hoe zou het voelen? Hoe zou het mijn leven veranderen? Zou er nog een weg terug zijn na dit moment? Zal ik ooit nog dezelfde Marissa zijn?
Eerlijk gezegd denk ik van niet. Er is iets wezenlijks veranderd. Want inmiddels ben ik er wel aan gewend dat mijn omgeving mijn blogs leuk vindt. Collega’s, vrienden, m’n ouders, hun kennissen; ik had al best een solide fanbase. Maar die mensen kennen mij, dus kunnen zich bij het lezen van zo’n blog voorstellen hoe ik met toeters en bellen, gebaren en stemmetjes en vol overgave mijn verhaal vertel. Met mijn aangeboren gevoel voor drama en natuurlijke aanleg tot overdrijven, kan ik me voorstellen dat dat best grappig is.
Maar lieve Wendy, jij kent mij niet. Jij ziet alleen maar woorden op een schermpje. Zijn mijn blogs dan nog steeds wel leuk? Tot nu toe hoefde ik daar niet over in te zitten. Natuurlijk, mijn site is openbaar en iedereen kan het lezen, maar wist ik veel dat ook mensen buiten mijn kennissenkring dat doen. Jeetje, ik heb er een geheel nieuwe verantwoordelijkheid bij. Zijn mijn blogs op zichzelf wel leuk genoeg? Ben ík wel leuk genoeg op papier? Grappig genoeg? Interessant genoeg? Boeiend genoeg?
Ja, de tijd van onbezorgdheid is voorbij. Dus vanaf nu ben jij mijn graadmeter, Wendy. Ik houd ik je bij elke nieuwe blog in de gaten. Zou ik het deze week hebben overleefd? Behoud ik mijn zeer plaatselijke roem, of duikel ik weer terug in de vergetelheid? Als ik maar niet in het zwarte gat zal vallen als mijn ’15 minutes of fame’ voorbij zijn…
Plotseling bekruipt me een onzeker gevoel, Wendy. Misschien is de roem me wat naar het hoofd gestegen. Misschien had ik dit meteen moeten bedenken toen je geen bekende van me bleek te zijn: Er bestaan 2 Marissa Harmsen’s! Dus misschien heb je wel de verkeerde te pakken. Desalniettemin vind ik het leuk dat je er bent, Wendy. Laat mij maar lekker in de waan. En wie weet; Misschien vind je mijn blogs best leuk.
Dus blijf bij me, Wendy! Als ik iets voor je kan doen, moet je het zeggen. Als ik maar niet terug hoef naar mijn nietszeggende bestaan! Want wat moet ik nu nog zonder mijn zeer plaatselijke roem?
Met hoopvolle groet,
Marissa
Recente reacties