5 januari 2014
Voor sommigen was het afgelopen vrijdag al zover, vandaag was voor mij de dag aangebroken. De eerste werkdag na Oud & Nieuw. En misschien lijd ik aan een soort sociale stoornis, dat zou heus niet mijn enige afwijking zijn, maar ik voel me altijd zo ongemakkelijk als ik iedereen een gelukkig nieuwjaar moet wensen. Natuurlijk wens ik iedereen het allerbeste toe, dat al je dromen maar uit mogen komen, dat je maar in goede gezondheid mag blijven en iets met liefde, geluk, bladiebla… dat 2015 maar één grote sappige Punica-oase voor je mag zijn. Alleen dat gezoen erbij! Bleh.

Ik ben niet kroelerig en aanrakerig en zoenerig. Dat heb ik van huis uit niet zo meegekregen. En ik heb er ook allerminst behoefte aan. Al nauwelijks met familie en vrienden, en al helemaal niet met collega’s. Hoe leuk ze ook zijn hoor, en dat zijn ze echt! Maar moet ik dan iedereen ook meteen maar zoenen? Hebben we net de kerst achter de rug met 3 dagen kussen met familie, met Oud & Nieuw alle aanwezigen gezoend uit diezelfde familie, moet ik op m’n werk ook nog eens een keertje. En m’n verjaardag komt er ook nog aan. Blijf gewoon lekker uit m’n persoonlijke ruimte!

Goed, bedacht ik vanochtend, waarom zou ik iets doen waar ik me niet prettig bij voel? Iets doen omdat het nu eenmaal zo hoort, omdat de maatschappij het van me verwacht? Natuurlijk, soms moet je je wel een beetje aanpassen en dat is echt niet verkeerd. Maar vandaag besloot ik de strijd wel aan te gaan: Vandaag ga ik niemand zoenen. Maar hoe doe ik dat netjes?
Bij een vorige werkgever heb ik het ook weleens geprobeerd. Daar heb ik het hele jaar dus nog gepikeerde opmerkingen over moeten aanhoren. Men vond het zo ont-zèt-tend raar.

Vorig jaar heb ik op mijn huidige werk de hele heisa maar gedwee ondergaan. Ik werkte er net 3 maanden en dan moet je zorgvuldig omgaan met je eigenaardig trekjes. Maar dit jaar zijn ze al meer van me gewend, dus ik vond dat ze er klaar voor waren. Ik ben gewoon elk kantoor binnengehuppeld en heb iedereen vanaf een afstandje gelukkig nieuwjaar, feest en plezier toegewenst. Hatseflats! Één iemand vond dat wel heel flauw. ‘Dat klopt!’, zei ik, en ben weer verder gelopen. Zo, dat verliep soepeltjes. Dan nog de collega’s die later nog even langsliepen. Heel vrolijk zei ik dat niet houd van dat gezoen en heb een hand gegeven. ‘Ja, dat vind ik echt wat voor jou!’, hoorde ik nog.

Dankjewel voor het compliment! Want inderdaad. Het vergt best wat lef om tegen de gevestigde orde in te gaan. Om te doen waar je jezelf goed bij voelt, ondanks eventueel tegengas. Om je eigen plan te trekken in plaats van iets tegen je zin te doen. Om niet de weg van de minste weerstand, maar je eigen pad te kiezen. Hoe onbenullig het voor een ander ook mag lijken.

Nee, ik zwem niet koste wat het kost tegen de stroom in, maar ik zwem wel graag stroomopwaarts.
En inderdaad, dat is echt iets voor mij.

Een mooi 2015 gewenst allemaal!