13 december 2010.
De tijd van het jaar is weer aangebroken. Was ik net gewend aan 2010, is het alweer bijna 2011! Zo lig ik in m’n bikini in de tuin, en zo glijd ik bijna uit in de sneeuw als ik de voordeur uitloop. Dat levert in de vroege ochtend behalve ‘elegante’ taferelen, ook nog weleens een verrekt spiertje op. Dus met mijn kiezen op elkaar (dat deed heus geen pijn!) schuifel ik voorzichtig naar mijn trouwe blauwe Twingo, om daar de ijslaag van de voorruit af te krabben, en met mijn handen om het koude stuur de barre tocht naar Zaltbommel te gaan ondernemen.
Wolkjes adem, eskimojas, roze leren handschoentjes, verwarming op 10, 538 aan… en dan komt het… Chris Rea op de radio. En hoe koud het ook is, van ‘Driving Home for Christmas’ krijg ik het spontaan warm van binnen. Ineens vergeef ik de winter haar kou en gladde wegen en zwijmel weg in een kerstige waas. Waarom weet ik niet, want zo bijzonder zijn mijn jaarlijkse kerstfeesten nou ook weer niet. No offence familie, ’t is altijd gezellig, maar nooit spectaculair zeg maar. Bovendien moet ik ook altijd een dag werken. Nogmaals; no offence collega’s, ik vind ik helemaal niet erg, maar zeg nou zelf… het levert geen ultiem kerstgevoel op. En toch heeft die tijd iets. Mijn kerstboompje in de lampjes (die er potdikkie mee ophielden toen ze net fraai hingen. Ook een ultiem kerstgevoel, maar dan anders…) ballen en vogeltjes, kaarsjes aan, wintertrui, poes op schoot…
Bij de eerste pingeltjes van Mariah Carey in de Flashback staak ik mijn gesprek (en je kent me, ik staak doorgaans nooit een gesprek) zing luidkeels mee met het langzame stuk, wiebel met m’n billen als de kerstbelletjes beginnen te klinken en steek mijn wijsvinger in de lucht bij gebrek aan een lekker ding in de buurt waar ik naar kan wijzen op de ‘Yououhouhouou’. Nou geloof me, mijn avond kan niet meer stuk. En sorry als je net naast me staat, er is een goede reden dat ik niet meedoe aan ‘The Voice of Holland’… of ‘So You Think You Can Dance’ wat dat betreft…
Maar zoals ik me al afvroeg… Waarom ga ik toch zo op in die kerstsfeer? Kerst is gezellig, maar niet zaligmakend. Het is vooral eten met familie en dat doe ik toch wel op meerdere momenten in het jaar (gisteren toevallig nog erg gezellig gegeten bij broer- en schoonzuslief!). Ok, de cadeautjes zijn leuk, maar daar hebben we ook verjaardagen voor. En toch begint het na 5 december altijd weer te kriebelen… Zou het dan alleen een typisch gevalletje van voorpret zijn?
Ik denk het niet. Het is meer. Het is een diepgeworteld verlangen van een meisje met een te rijke fantasie. Ergens in mij zit namelijk een klein prinsesje dat er ieder jaar weer van droomt dit keer wel die ultiem-magisch-romantische-sprookjes-kerst te beleven. Zou mijn prins dit jaar dan voor de deur staan om me te ontvoeren naar een heerlijke winterse stad (New York, Parijs, Londen, Berlijn… Gorinchem), of juist de gordijntjes dicht te doen en even helemaal niets mee te krijgen van de wereld om ons heen…
Maar het is nu 13 december, dus die prins heeft nog 12 dagen om aan te komen galopperen. Mocht je willen solliciteren naar deze positie, laten we dan het volgende afspreken om gênante situaties te voorkomen; Als je op 25 december nog niet weet waar ik woon, gaat de voorkeur helaas uit naar een andere kandidaat. Maar als je wel de stoute schoenen aan durft trekken: Ik ben op 25 december om 23 uur klaar met werken en sta tot je beschikking tot en met 2 januari. Pap & mam, willen jullie even voor Zaznoba zorgen? 🙂
Ach, prinsesjes moeten het lot soms gewoon een handje helpen…
All I Want for Christmas is Youououououou!!
Recente reacties