3 december 2014
Nou gelukkig, de knobbeltjes bleken geen kwaad in de zin te hebben. Wel zal de dokter het een en ander weghalen, maar dat is verder geen drama. Over een aantal weken volgt een kleine operatie en dan; eind goed, al goed. En zijn wel bijwerkingen. Positieve bijwerkingen wel te verstaan! Ik heb de les geleerd om dingen in het juist perspectief te zien. Maar er is nog een positieve bijwerking opgetreden…
De afgelopen maanden was ik niet mijn vrolijke zelf. Het was donker. 4 Keer per dag in tranen uitbarsten was geen uitzondering. Ik heb zelfs gehuild om Goeden Tijden Slechte Tijden. Nee, niet vanwege het sublieme acteerwerk. Het was een scène waarin iemand in coma lag en een vriendin kwam haar ziekenhuiskamer versieren. Dan was het niet zo ongezellig als ze bij zou komen. Dat vond ik zo ontzettend lief. Dus ja hoor, de sluizen gingen open!
Ik bedacht me hoe het zou zijn als ik in dat ziekenhuisbed zou liggen. Wie zou mijn kamer komen versieren? Zou überhaupt iemand mijn kamer komen versieren? Wie zou er op bezoek komen? Wie niet? En hoe lang zou het duren voordat mensen niet meer langskomen? Voordat hun leven weer verder gaat terwijl mijn leven op pauze staat? Zou ik ze kunnen horen? En wat zeggen ze tegen me? Of zouden ze niet tegen me praten? Zitten ze naast me en houden ze mijn hand vast? Zou die koud zijn en zouden ze die dan proberen op te warmen? Zou iemand zorgen dat mijn haar goed zit? Dat ik mijn roze pyjama aan heb? Zou iemand aan mijn sloffen denken? Zou de poes bij me mogen, zodat we kunnen kroelen? Rolt ze zich op tussen mijn knieën, zoals ze ’s nachts altijd doet? Geeft ze kusjes tegen mijn wang en bijt ze zachtjes in m’n neus? Zou iemand een muziekje opzetten? En wat voor muziekje dan? Zou Niels zachtjes mijn wang strelen en me een tedere kus op m’n lippen geven? Zich mijn blauwe ogen herinneren, en mijn stem? En zou hij over mijn neusje wrijven, omdat die vaak zo koud is?
Toen het zo donker was, zag ik, op een paar mensen na, helemaal niemand naast dat bed staan. Geen versieringen, geen muziekje, geen kat, haar in de war. Eenzaam. Ik begreep werkelijk niet wat mijn toegevoegde waarde was op deze wereld en voor de mensen om mij heen. Ik was ze enkel tot last met mijn lastige gedoe en neerslachtige buien. Waarom zou iemand nog energie in mij steken, als men het toch niet terugkrijgt? Als ik plotseling zou verdwijnen in een gat in de grond, zou iemand daarmee zitten? Het leek me wel een rustig idee. Zowel voor mezelf als voor de wereld.
Natuurlijk heeft de gedachte van mezelf in een ziekenhuisbed vorige week opnieuw door mijn hoofd gespookt. Alleen nu zag ik wel mensen, voelde ik medeleven. De voorgaande maanden kunnen daadwerkelijk met duisternis worden vergeleken. De mensen waren er wel, maar ik kon ze even niet zien. Maar het lichtje in mijn ogen schijnt weer, en ik zie meer en meer. Meer positiviteit , meer vertrouwen. Alsof alle boze monsters verdwijnen in het licht. Ik krijg mezelf weer terug. Weet weer te waarderen.
Knobbeltjes-gate heeft me vorige week de ogen geopend. Door alle lieve berichtjes, interesse en medeleven vanuit allerlei onverwachte hoeken, weet ik dat ik me niet meer hoef te verstoppen voor de wereld. Want de wereld heeft het beste met me voor. En voor dat besef wil ik jullie intens bedanken.
Lieve Marissa,
Ik heb knobbeltjesgate gemist. Ik lees nu je laatste blog. Pittig is het om verraden te worden door je lichaam. Gelukkig maar wat vetknopjes. Het lichaam doet maar wat lijkt het wel. Besef goed wat je gaat doen als je ze weghaalt. Is het nodig dat ze eruit gehaald worden? Het Is snijden in een gezond lichaam en wat je moge denken van artsen, snijden in een gezond lichaam maakt altijd iets stuk. Ook ik heb knobbels gehad, goedaardig. Weg laten halen natuurlijk dacht ik. Zo onzeker over mijn lichaam. Nu vijf jaar later heb ik spijt. Het was niet nodig en mijn linker borst Is zo goed als waardeloos voor de borstvoeding. Het meest belangrijke voedsel voor je baby voor tenminste de eerste zes maanden. Wij zijn al een jaar verder en met alle ziektes die wij oppikken doordat ik ben gaan werken en Sebastian naar het kinderdagverblijf gaat, ben ik blij dat ik nog de borst geef, sebastian bij kan drinken,, hij voeding binnen krijgt en zoveel mogelijk antistoffen. Maar dus vooral via de rechter borst, want bij de linker borst zijn de helft van de melkklieren doorgesneden. Bezint eer gij begint. Mocht je toch iets aan die knobbel willen doen kan dat ook met de hippocratische wijze; van binnen uit. Ruim je lijf op, ruim je geest op. Ik ben toevallig tegen dit boek aangelopen, dat een hele goede beschrijving geeft. Geschreven door een 90 jarige oud huisarts die 50 praktijk had. Dr Hans Moolenburgh, U kunt meer dan u denkt- aanvullende maatregelen om kanker te helpen voorkomen en genezen. Het vervolg Is ook interessant wanneer de kinderwens zich manifesteerd. Fijn dat je weer warmte voelt in de reacties op je blog en verhaal. Het komt wel goed en binnen No time zit je weer in de ratrace. Bezint je wel voordat je dat mes in die borst laat zetten. Kop op meis. Knuffel van mij
Hoi lieve Wiebke,
Dankjewel voor je eerlijke reactie. Ook ik vind het een vreemd idee om in mijn lichaam te snijden. Alleen, één knobbel is nogal fors, waardoor deze vaak ‘in de weg’ zit. Als ik verkeerd lig of hang gaat het zeer doen, daarom besloot ik dat het goed is om die weg te laten halen. Maar ik heb er niet bij stilgestaan dat het consequenties zou kunnen hebben voor het geven van borstvoeding. Omdat ik geen kinderwens heb ben ik daar niet zo mee bezig. Maar stel dat mijn mening daarover ooit verandert, kan ik er inderdaad maar beter een bewuste keuze in hebben gemaakt. Misschien zou borstvoeding met die knobbel ook niet mogelijk zijn… Maar dat is zeker iets om even na te vragen. Dus dankjewel! Ik ga zeker even bellen. Kan ik alsnog afwegen of het ongemak opweegt tegen de eventuele consequenties van zo’n operatie.
Gelukkig gaat het met mij als persoon weer stukken beter inmiddels. Het komt zeker goed! En ik neem je reactie ter overweging.
Knuffel terug! Marissa
Hoi Marissa, lees nu knobbeltjesgate, heftig zeg!
Klopt Adri, maar ik heb geluk gehad en ben straks na de operatie weer zo goed als nieuw 🙂