Normaal houd ik werk en blog strikt gescheiden. Echter, belofte maakt schuld en zodoende deze eenmalige uitzondering. Beste trainer G., geniet ervan!

14 september 2014
Ik werk bij een leuke organisatie. Een organisatie die beter wil worden waar we goed in zijn. Die wil dat we goed samenwerken, immers 1+1 = 3, toch? Dat we op een open, professionele manier met elkaar omgaan. En oh ja, dan bedienen we onze klanten beter. En oh ja, dat is toevallig ook positief voor het bedrijfsresultaat. Hoe het ook zij, onze organisatie investeert in ons. Supercool!

Dan ga je een trainingstraject in. Een training is toch altijd een dingetje voor me. Je zit met je collega’s in een andere omgeving, en alleen al dat gegeven maakt het een spannende dag. Enerzijds ben ik net een puppy op schoolreisje. ‘Leuk leuk leuk, spannend! Wat gaan we doen? Allemaal nieuwe dingen! Jippie, een training, wat een feest!’ Anderzijds kijk ik de kat uit de boom. ‘Gaat die trainer graven? Wat voor raars gaan we doen?’ Want je gaat sowieso dingen doen die je nog nooit hebt gedaan, en zeker niet met je collega’s. ‘Wat voor trainer zou het zijn? Welke onderwerpen zullen we behandelen?’, ‘Wat moet ik aan? Een beetje makkelijk, maar niet m’n joggingbroek.’Maar vooral: ‘Maris, reageer nou niet overal op, je bent toch al aanwezig genoeg.’

Die hele mix van emoties passeert de revue en dan ben ik nog niet eens in de training ruimte. Ik zie een aantal collega’s en ga zitten bij iemand die ik goed ken. Dat zal natuurlijk ook maar eventjes duren, want we weten dat zo’n dag draait om het oprekken van je comfort zone. Maar voor nu is dat even het prettigst.

En daar is ie dan, trainer G. Een versie van Youp van ’t Hek uit ’t Gooi. En zo praat ie ook. Maar zonder twijfel één brok ervaring. Mijn gedachten: ‘Cool, daar kunnen we als organisatie nog wat van leren!’, en ‘Oh, maar dat betekent ook dat ik waarschijnlijk kritisch naar mezelf moet kijken’. Nou vind ik mezelf helemaal geen verkeerde persoon, maar iedereen heeft verbeterpunten. En hoe zeer ik daar ook voor open sta, ik hoor nu eenmaal liever wat er wel goed is. Liever nog praat ik over schoenen, kapsels of iets anders oppervlakkigs, dan dat er aan mijn muurtje wordt gebrokkeld. Maargoed, met zo’n instelling komen we nergens, dus ik besluit te kiezen voor de puppy-modus en het lekker op me af te laten komen. We zijn namelijk een leuke groep collega’s en we zitten allemaal in hetzelfde schuitje. Als we dan toch kopje onder gaan, gaan we met z’n allen.

En geloof me, onder de betovering van trainer G. ga je met plezier. Met 5 collega’s en 5 touwtjes fanatiek een balletje in de lucht houden blijkt namelijk een uiterst serieuze aangelegenheid. Geblinddoekt (!) keihard rondrennen blijkt heerlijk bevrijdend. En samen proberen je handen uit een touwtje te krijgen werkt verwonderend. En soms voel je je een beetje stom, maar daardoor word je je wel bewust van je gedrag. Had ons van tevoren gezegd dat we zulke dingen zouden gaan doen, dan hadden we trainer G. vast hartelijk uitgelachen. En toch doen we het. Stuk voor stuk, met een hoop lol. En ja, als trainer G.’s betovering is uitgewerkt en je zit in de auto op weg naar huis, ja, dan voel je je best een oelepetoetje. Maar wel een met een paar mooie nieuwe inzichten. En daarom gaan wij oelepetoetjes het vanaf morgen helemaal anders doen. Nouja, met kleine stapjes dan.

En zo verandert trainer G. ons van een leuke organisatie in een nog leukere organisatie. En ohja, dat vinden klanten fijn en da’s ook nog eens goed voor de centjes. Een win-win situatie. Je zou zelfs kunnen zeggen een TripleWin situatie.

En wie weet: Misschien ga ik bij de volgende training zelfs wel bij een groepje collega’s zitten dat ik minder goed ken. O zo!