DE Vraag.

3 augustus 2014
Dames en heren, groot nieuws! Vorige week is DE Vraag aan me gesteld. En ik heb ‘Ja’ gezegd!
Als jong meisje droomde ik er al van dat DE Vraag me ooit gesteld zou worden. Oh, hoe zou dat zijn? In zo’n mooie jurk, en iedereen die naar me kijkt. Eerlijk gezegd had ik er niet meer op gerekend dat het me ooit nog zou overkomen. Kijk, ik ben natuurlijk toch een beetje een mollig propje van 3 turven hoog, en ik ben al 30. Evolutionair gezien is de aftakeling dus al ruimschoots ingezet, ben ik al over de top van de heuvel en zou de hele janboel ieder moment naar het zuiden kunnen vertrekken. De kans dat iemand je dan nog uitkiest wordt steeds kleiner. Kortom, ik besefte me, als het nog zou gaan gebeuren, moest het wel ongeveer nu gebeuren.

Gisteren had ik het er over met hip vriendinnetje N. en zij zei ook: ‘Jeetje, daar moet je een blog over schrijven! Dat jij met jouw figuur toch gevraagd wordt!’ En bedankt, hip vriendinnetje N.! Maar ze bedoelde na al dat gezeur over dat ik mezelf te dik vind. Niet dat zij me te dik vindt. Hoor. Dus!
Vaak heb ik gefantaseerd over het moment van DE Vraag. Waar zou dat gebeuren? Door wie? Wat zou ik aan hebben? En vooral; hoe zou ik reageren? Want je moet enthousiast zijn, maar wilt ook niet te ‘needy’ overkomen. De ander met vreugdetranen in de armen vliegen leek me wat overdreven, dus een bedachtzaam ‘Ja, dat lijkt me best leuk’ leek me een goede optie. Vorige week was dus het grote moment. En het kwam uit volledig onverwachte hoek. Ik kende haar namelijk pas een paar weken…

Daar stond ik dan, samen met m’n moeder in mijn favoriete winkel ‘De Mengelmoes’. Ik droeg een strakke donkerblauwe 50’s secretaresse-achtige jurk met wijde kraag en twee rode knopen en iedereen was het erover eens; Deze jurk stond me geweldig. ‘Joh’, zei Adri de eigenaresse, ‘Eigenlijk past deze kleding je allemaal heel goed, zou je niet eens mee willen lopen met onze modeshow?’
‘Ik?’, dacht ik nog, ‘Moet ik dat wel doen met mijn 5 kilo muffintop?’. Maar tegelijk sprong ik mentaal een gat in de lucht. Leuk man, snel ja zeggen, voordat zij ook beseft dat je eigenlijk armkipfiletjes hebt! Dus ik zei bedachtzaam ‘Ja, dat lijkt me best leuk.’ Adri neemt nog contact met me op over hoe, wat, waar, wanneer precies en de zaak was beklonken. Zo makkelijk was het.

Het gevoel van ultieme euforie dat ik had verwacht bij de start van mijn carrière als mannequin blijft een beetje uit, maar ik ben best trots. En ja oké, als het goed is is het hele gebeuren ergens eind september, dus ik moet nog zien of het allemaal wel doorgaat. Nee, ik loop niet op de Amsterdam Fashion Week, maar in the middle of Giessenburg. Nee, ik heb niet de illusie dat ik op het punt sta om door te breken. En ja, waarschijnlijk is mijn moeder mijn meest enthousiaste toeschouwer. Maar ik ben in elk gevraagd voor iets lolligs dat ik na mijn 12e nooit meer voor mogelijk had gehouden! Toch een compliment dat niemand me meer afneemt.

En dan rijst bij mij nog de vraag; Kan ik dat wel dan? Ik heb zoiets ook nog nooit gedaan. Nouja, als je de vele uren oefenen vroeger op mijn slaapkamertje niet meetelt. Maar ik heb in totaal zeker 20 seizoenen America’s, Benelux’, Hollands’ en Australia’s Next Top Model en Project Catwalk gezien. Dus eigenlijk ben ik praktisch een pro.

En als het mis gaat? Ach, I’ll make it work! Heb ik toch maar mooi een keer een modeshow gelopen.