23 november 2010
New York, New York, The Big Apple, De Grote Verleiding. En oh mijn god, wat heeft ze me verleid. Als Eva van de verboden vrucht heb ik van haar geproefd. Ze was als Jessica Rabbit isn het rood gehuld en niet te weerstaan.

Van tevoren gegrapt dat ik een rijke New Yorker aan de haak zou slaan. Maar die verleiding was ver te zoeken. Het aloude verhaal;  De aandacht niet waard,  onbeschikbaar, of natuurlijk homo. Shoppen kun je prachtig bij Macy’s en Bloomingdales, maar ook dat viel een beetje tegen.  Redelijk onbetaalbaar en het aanbod 65+ kleding was mij iets te rijkelijk aanwezig.

Natuurlijk heb ik me wel tegoed gedaan aan de Starbucks op iedere hoek van de straat (de Grande Salted Caramel Hot Chocolate kan ik van harte aanbevelen), natuurlijk was de muffin bij Dylan’s Candybar minimaal goed voor 1 van de 2 kilo die ik ben aangekomen, natuurlijk zijn de hamburgers bij Planet Hollywood en Hardrock Cafe net te groot en te vet, en als Nederlander geniet ik enorm van de gratis refill die je overal krijgt!

Grande Salted Caramel Hot Chocolate

Maar dat is niet wat New York tot New York maakt. Het is geen stad, het is een verslaving. En ik moet afkicken.  Ik heb me in haar ondergedompeld en wilde nooit meer bovenkomen. Maar de verslaving, de verboden vrucht, de verleiding, zit hem niet in de Starbucks of de mannen. Zelfs niet in Macy’s. De Big Apple, die moet je ervaren. Het gevoel je te begeven in het centrum van de wereld, plotseling middenin een filmopname lopen, tussen tienduizenden verklede mensen  op 6th Avenue met Halloween, een drankje doen bij The Spotted Pig, glimlachen om de sarcastische reclames (Lincoln; great president, lousy tunnel. Park & train here!), eten bij een viezig tentje in China Town, je afvragen waarom NY’ers steevast sportschoenen dragen, slenteren door Central Park, de wachtrij voor de Ugg-store en fietsen over de Brooklyn Bridge (best een klim nog). Dat is waar het om draait. Ervaar, beleef, voel…

…en kick af. Want ook aan dit magische sprookje komt een einde. Vrij ontnuchterend om in de motregen weer huiswaarts te keren. De 3 flats in Arkel City halen het toch niet echt bij de Trump Tower zullen we maar zeggen. De loempia’s bij onze Chinees zijn lekker hoor, maar het is net niet de exotische chaos van Canal Street. En hoe netjes Arkel Centrum ook is opgeknapt, het reclamebord van de EmTé is niet echt te vergelijken met de billboards op Times Square.

Aan de andere kant, hier kan ik zonder te kijken de straat oversteken, mijn kat was dolblij dat ik weer thuis was, en mijn bedje is het allerlekkerst van de wereld. Dat heeft New York dan weer niet.

Het grote afkicken is begonnen. En het afvallen…

15 seconds of fame op Times Square!