1 april 2018.

Mijn opa was nogal handig. Ik mag wel zeggen een begenadigd vakman op het gebied van allerhande timmerwerk. Uiterst secuur en nog creatief ook. Nu was mijn andere opa ook handig, want vroeger maakten ze nog echte mannen, alleen iets minder begenadigd. En misschien ook iets minder secuur.
Enfin, ik heb vaak gehoord dat mijn opa (de begenadigde) eigenhandig de IJtunnel heeft gegraven en gebouwd. Ik herinner me één keer dat we met opa en oma daadwerkelijk door de IJtunnel reden toen hij grapte: ‘Houd je vast, die tunnel kan elk moment instorten!’
Maar wees gerust, mijn opa heeft heus puik werk afgeleverd, die tunnel houdt het nog wel even.

Jammer genoeg zijn de vakkundige genen niet overgedragen op volgende generaties, met als gevolg dat de lokale ZZP’er aan onze familie een lucratieve business heeft. Er zijn potentiële koophuizen afgewezen omdat een deur naar de verkeerde kant openging, voor een tuinhekje wordt een hovenier ingeschakeld, en de trapleuning zit al jaren los omdat de pluggen losgewrikt zijn. Voor de meesten wellicht een fluitje van een cent, zo niet voor ons.
Wij Harmsens overwegen eerst of De Klus echt wel nodig is. Nu is ‘nodig’ hierin al een zeer ruim begrip, maar als er we echt niet onderuit kunnen, dan stellen we eerst nog zo lang mogelijk uit.
Zo hebben we zeker 5 jaar tegen een hanglamp aangekeken waarvan een dwarsbalkje al die tijd scheef heeft gezeten. Het was tenenkrommend, maar 5 jaar lang won onze onkunde het van ons autisme. En toen kocht mijn moeder een nieuwe lamp. Zonder dwarsbalkje. Kijk, zo lossen wij dat op. Of, ook een Harmsen-klassieker, een gaatje in de muur plamuren we niet dicht, nee, we vullen het op met een propje wc-papier. Da’s immers ook wit.

Nu wil mijn vent al enige tijd een nieuwe motor aanschaffen. (‘Hij moet veel groter en dikker zijn dan deze, want deze is veel te klein!’) Ik suste mijn gedachten met het feit dat deze motor al amper door de poort paste, laat staan een veel groter, dikker, luidruchtiger exemplaar. Bovendien zat de poort met 2 flinke betonnen palen vast in de grond. Ik achtte de kans dat we zouden verhuizen naar een huis met een brede poort dus groter dan de kans dat de huidige poort zou worden verbreed. Nee, die nieuwe motor zou wel loslopen.

‘Lief, ik ga zaterdagochtend een nieuwe poort maken.’
‘Huh? Maken? Je bedoelt dat je een nieuw poort laat zetten?’
‘Nee. Ik bedoel maken.’
‘Maken? Maar dan hebben we dus het hele weekend geen poort, ook niet als we zondag een nachtje weg gaan?’

Kortom, ik had er alle vertrouwen in.
Hij ging meteen hout halen. Ok hoor lief, dacht, ik, ga jij maar hout halen. Ik hoor het wel wanneer ik iemand moet bellen voor die poort. Maar hij zag het helemaal zitten, dus ik liet hem z’n gang gaan.

Zaterdagochtend 24 maart: Testosteron viert hoogtij in de tuin. ‘Operatie-nieuwe-poort-met-perspectief-op-nieuwe-motor’ brengt heel wat teweeg. Eindelijk kan al het via Vakantieveilingen ‘gewonnen’ gereedschap worden uitgeprobeerd (‘Zie je nou wel dat dat handig was, nu heb ik tenminste alles al in huis!’). Eén apparaat verloor het van een schroef en werd linea recta in de kliko geflikkerd. De rest blijkt van heuse topkwaliteit. Zweet parelt op allerlei plekken en een oerkreet klinkt op het moment dat de betonnen paal zich gewonnen geeft. Af en toe loop ik naar buiten en uit een aanmoedigend ‘Goed bezig!’, ‘Wil je wat drinken?’ of ‘Je bent al ver, zeg!’ maar verder blijf ik vooral uit de buurt, want ik loop toch maar in de weg. En er moet ook Gossip Girl gekeken worden.

En verdomd, aan het begin van de middag was er een spiksplinternieuwe nieuwe poort herrezen waar die ochtend nog een stuk flink verzakte schrootjes stond.
Een echte. Zo’n stevige, met zo’n schuine plank ertussen. 1.40m breed. Het past allemaal. Er zit zelfs een slot op. Zoveel vakmanschap heeft mijn familie na opa niet meer gekend. Mijn knappe vent heeft eigenhandig een poort in elkaar gezaagd, geschroefd, gemeten en gehangen. En hij heeft zelfs het oude slot hergebruikt, dus ook nog op de kleintjes gelet.
Handig hè, van die knapperd van mij! Ik wist dat ie het in zich had…

Vrijdagmiddag 30 maart: Heel toevallig had een motorzaak in de buurt nèt die ene grote, dikke, luidruchtige motor staan waar m’n lief naar op zoek was. En hij past precies door de poort. Toegegeven, ik ben zwaar onder de indruk van mijn knappe, klussende, motorrijdende lief.

Stoere timmerman, wat doet u nu?