Collega D. had me al gewaarschuwd: ‘Marissa, als jij eenmaal begint dan ben je vast niet meer te stoppen!’ Ik heb hem uitgelachen en voor gek verklaard. Zijn opmerkingen in de wind geslagen en gedacht dat hij niet goed bij z´n hoofd was. Sporten zou nóóit mijn hobby worden. Het is stom, vermoeiend, je gaat er van zweten en stinken. Maar verdikkeme, het lijkt erop dat ie gelijk krijgt.
Vrijdagavond had ik grootse plannen want we hadden een werkborrel; op de Varkenmarkt, bij de Zomerfeesten. Hoe cool zijn onze bazen? Ik zeg subzero. De Mailbu Cola vloeide rijkelijk, er werd gedanst, gehost, gehouwehoerd en meegeblèrd op de tenenkrommende Hollandsche klanken. Ik had me van tevoren ingesteld op een tripje ‘naar de kloten’ en halverwege de polonaise besefte ik me dat ik flink op weg was. Het was maar goed dat ik de bootcamp voor de volgende ochtend had afgezegd. Ter compensatie had ik een squashbaan gereserveerd voor zondag. Kijk mij eens fanatiek zijn!
Maar toen, de volgende ochtend, 8:33 uur: Ik opende mijn ogen en dacht; Shit, nu ben ik wakker. Ik heb namelijk last van een omgekeerd ritme. Doordeweeks kan ik niet uit m’n bed komen, in het weekend kan ik niet uitslapen. Hmmm… Nu kan ik twee dingen doen. Woelen tot ik van ellende uit bed rol, of hatsiekidee mijn tanden poetsen, een joggingbroek aanschieten en bootcampen tot ik erbij neerval. Geschrokken door deze gedachte ging ik snel weer liggen. En toen kreeg ik een openbaring (of vlaag van verstandsverbijstering, wie zal het zeggen) en bedacht dat ik beter spijt kan hebben van iets dat ik wel heb gedaan, dan van iets dat ik niet heb gedaan. Dus ik verbaasde vriend, vijand en bovenal mezelf en sprong uit bed! Tadaaa!
Alleen al de blik van trainer E. was goud waard. Jij was toch gisteren…? Yep!
Er werden autobanden gesjouwd, touwtje gesprongen (waarom kon ik dat vroeger uren en moet ik nu na 100 sprongetjes aan de beademing?), balken getild en buikspieren getraind. En ik heb ontdekt dat er geen fijnere manier is om op adem te komen dan liggend in het koele gras dat nog vochtig is van de ochtenddauw. Totdat trainer E. mijn zen-moment woest verstoort: ‘1 minuut planken gaat NU in!’ De rest van de dag droeg ik een trotse glimlach. Niets kon me uit het veld slaan. Ik was helemaal chillaxt! Oh glorieuze endorfinen!
Netflixend op de bank drong vanochtend tot me door: Help, ik moet straks ook nog squashen. Mwah, dat kan ik wel afzeggen, toch? Twee keer in één weekend sporten gaat wel ver voor iemand die tot voor kort haar plas ophield tot ze printjes en koffie moest halen, want dat scheelt weer een loopje. Maarja, het was al gereserveerd… En zou ik mezelf niet enorm teleurstellen als ik thuis zou blijven? Ik ben toch geen Sjaak Afhaak? Netflixen kan daarna ook nog. Dus: ‘Hee Niels… ik ga je inmaken!’
Nee, ik heb Niels natuurlijk niet echt ingemaakt. Maar ik heb wel een uur lang als een Golden Retriever achter een bal aangerend. En dus heb ik ons uit-etentje van vanavond nu ook echt verdiend!
Collega D. had gelijk. Ik ben begonnen, en ik ben niet meer te stoppen.
Nouja… voor hoe lang het duurt dan.
Recente reacties