9 augustus 2015
Ik heb ó-ver-àl pijn. Het doet pijn als ik ga zitten. Het doet pijn als ik ga staan. Het doet helemaal pijn als ik de trap afloop. Ik kan mijn armen nog net hoog genoeg optillen om m’n haar te föhnen en het lukt nog maar net om de bandjes van mijn schoenen vast te maken. Bij iedere beweging word ik verrast door een pijnscheut in een spiergroep waar ik tot dusver niet van het bestaan af wist. Zelfs mijn billen doen zeer.

Maar Marissa, wat is er in hemelsnaam gebeurd? Nou, dat zal ik je vertellen. Er is iets verschrikkelijks gebeurd. Iets dat ik niet had verwacht ooit mee te maken. Vraag me niet hoe, maar het is collegaatje A. gelukt om me over te halen. Waar ik begon met ‘Ja dahaaag!’, eindigde ik met ´Ik heb me opgegeven voor een proefles, hoor!’ Ik wist dat ze een goede verkoper was, maar als het je lukt om mij hiervan te overtuigen, dan kun je ook zand aan de Sahara slijten.
Dus daar stond ik, zaterdagochtend 8:50 uur in het Lingebos. In kort geel broekje, zwart hemdje en sportschoenen. Jawel sportschoenen. Hippe roze/witte gympen met bloemetjes, want het oog wil ook wat. Ik ben er klaar voor. De Bootcamp!

Bootcamp? Jij? Ja. Ik. Nouja, Bootcamp Light Voor Een Maatje Meer. Want je moet ergens beginnen als je enige vorm van lichaamsbeweging bestaat uit het loopje naar de printer en terug.
Ik verwachtte een trainer van het type gefrustreerde opgepompte ex-worstelaar met stierennek. En ondanks de ‘maatje-meer-versie’ verwachtte ik lange slanke gebruinde deelneemsters die fluitend zo’n light-bootcampje doen. Maar trainer E. is een vrolijke relaxte gast die je uitdaagt, maar ook je grenzen respecteert. En het waren potverdikkeme allemaal leuke meiden, in verschillende soorten en maten. Ja, er werd gezwoegd en gezweet, maar uiteindelijk was het ook gewoon een theekransje.
Ik heb oefeningen gedaan waar ik nog nooit van had gehoord. We hebben geburpeet, ge-jumping-jacket en gesquat. Ik heb me zelfs opgedrukt. Ik wist niet eens dat ik dat kon. Maar zet mij in een groepje en de tijgerin komt in me los. Nouja, het strebertje dan.

Een enkel oefeningetje heb ik overgeslagen, want soms moest ik even op adem komen. Met andere woorden: Ik zag sterretjes en ik heb de dood in de ogen gekeken. Ik weet zeker dat ik op een gegeven een moment een tunnel zag met licht aan het einde, maar dat kan ook gewoon het donkere bospad zijn geweest. In elk geval; ik heb doorgezet. Want als die andere meiden het konden, dan moest ik het toch ook kunnen. Het liefst nog beter! Ik laat me er niet onder krijgen door een stel maatjes meer en minder die dit toevallig al maanden doen! Dus ik trok nog een sprintje, pakte de kettlebell, deed nog een burpee, plankte nog een minuutje… Nouja, 45 seconden… En toen was het uur voorbij. Zo, ik voelde me trots en topfit. Gisteren.

Vandaag heb ik vooral pijn. Zeurende, irritante, maar o zo heerlijke spierpijn in iedere vezel van mijn lichaam. Elke beweging herinnert me aan de prestatie die ik geleverd heb. Iedere pijnscheut geeft een boost van voldoening, alsof mijn dijbeen bij elke traptrede aangeeft ‘goed bezig- Harmsen, goed bezig-Harmsen, goed bezig-Harmsen’. En ik kan misschien niet meer van de bank afkomen zonder op een oud wijf te lijken, uiteindelijk is dat wel het bewijs dat mijn spieren keihard hebben gewerkt. Leuk is misschien groot woord. Voldaan past zeker wel.

Dus volgende week sta ik er weer. Om 08:50 uur. Klaar voor opnieuw 3 dagen masochisme.