5 april 2015
Vandaag was het zover; The Year After. Ik fris je geheugen even op: Jaarlijks organiseren onze ouders een Paasontbijt en krijgen we een chocolade Paashaas of Paaskip. Pardon, kregen. Vorig jaar vertelde moeders namelijk triomfantelijk dat dit de laatste Paashaas was, want schoonzuslief was in blijde verwachting en dus zouden wij volgend jaar niet meer de jongste generatie zijn. Bam. Zomaar uit het niets. Het zal je maar gezegd worden.
Ik heb me een jaar kunnen voorbereiden op vandaag, maar hoe bereidt een mens zich voor op zijn eerste Pasen zonder Paashaas? En dan moeten toezien hoe Kleine Spruit, te jong om er ook maar ene drol van te snappen, wel een overheerlijk chocolade kunstwerk in de wacht zal slepen. Maar niet gaan is ook geen optie, dus ik heb mezelf vermand en daar gingen we.
Ik had nog een sprankje hoop dat mijn ouders toch overstag zouden gaan na de scène die ik vorig jaar had geschopt, maar toen we aankwamen zag ik het al: Niets is meer hetzelfde. Er lag één cadeautje op tafel. Eentje. Pal voor de nieuwe hagelwitte kinderstoel die speciaal voor de gelegenheid was aangerukt, en waar mijn vader, oftewel Opa Peet, persé naast moest zitten. Dat hadden opa en oma van tevoren zo bepaald. Waar de rest ging zitten zou ze een worst wezen.
Misschien ligt er in de bijkeuken nog wel een groot Paasei met zo’n strik, mijmerde ik. Maar er kwam geen Paasei uit de bijkeuken. En geen Paashaas of Paaskip. ‘Nee Marissa, dat hebben we vorig jaar al gezegd.’, zei mijn moeder (Oma Floor) met een brede grijns toen ze mijn beteuterde gezicht zag. Ja, mijn ouders zijn mensen van hun woord. Fijn.
Plotseling zag ik dat de foto van Niels en mij had plaatsgemaakt voor nòg een foto van de kleine Broekenpoeperd. Toen ik mijn ouders hiermee confronteerde zeiden ze dat wij een ander plekje hadden gekregen. Maar niet meer in de woonkamer. Dus.
Kleine Spruit had inmiddels meer interesse in het lintje van de verpakking dan de knuffelkip die erin zat. Terecht; ík geen Paashaas, jíj geen Paashaas. Steek die knuffelkip maar waar je hem hebben wilt.
Het ontbijt vorderde en ondanks wat gekraai en gejengel was het ouderwets gezellig. Toen werd het rustig, de kleine kreeg zowaar aandacht voor zijn knuffelkip. Mama Spruit tevreden, Opa Peet tevreden, en ik ook tevreden want dan konden wij even vertellen hoe ‘very amazing’ New York was.
Midden in ons verhaal zie ik Kleine Spruit wat naar voren buigen, knijpend in de knuffelkip, terwijl zijn wangetjes roder en paarser worden. Hij was duidelijk met een projectje bezig. Hij wiebelde nog wat heen en weer in z’n stoel om zijn projectje te kneden. Schaamteloos als jonge ouders dat kunnen werd hij aan de eettafel (!) in de lucht getild zodat Papa Spruit eens even lekker zijn broek kon besnuffelen. Code bruin. Had ik je ook zo kunnen vertellen. Dus Mama en Kleine Spruit naar boven, terwijl Papa Spruit de behoefte voelde om ons smakelijk uit de doeken doen hoe hij Kleine Spruit eens verschoonde terwijl hij nog niet klaar was met zijn boodschap. Dankjewel, ik neem nog een broodje Nutella. We hoorden Mama Spruit roepen en Papa Spruit snelde toe. Gevolgd door het geluid van de douche en de vraag of oma misschien een schoon rompertje had. Dames en heren, Tot Aan Z’n Oksels. Blijkt dat Kleine Spruit heel goed z’n eigen chocola kan maken voor bij het Paasontbijt.
Nee, Pasen zal nooit meer hetzelfde zijn…
Benieuwd naar de blog van vorig jaar? Scroll helemaal naar beneden en kies onder Archief ‘april 2014’. Het is de blog van 20 april.
Recente reacties