28 februari 2015
Vanavond gaan we sushi eten met de familie van Niels. En daar verheug ik me enorm op. Hartstikke gezellig, en hartstikke lekker! Ik houd überhaupt van all-you-can-eat concepten. Sushi, tapas, wokken, en natuurlijk Merlijn, een all-you-can-eat bistro in Oosterhout. Het menu afstruinen, kiezen wat je wilt, en je dan verheugen op wat je over 10 minuten wilt. En niets is zo leuk als all-you-can-eaten met een grote groep mensen, toch? Hoe meer zielen hoe meer vreugd, toch?
Nou, mooi niet. Wie ooit bedacht heeft dat sushi met een groep van 16 leuk is, heeft het helemaal mis. Stel je even voor: Eén lange tafel en jij zit aan het uiteinde. Iedereen heeft 5 gerechtjes gekozen (da’s dus 80 gerechtjes, sowieso al chaos) die die nep-Japanner, niet gehinderd door enige kennis van wat er op het bordje ligt, in willekeurige volgorde op tafel smijt. Precies aan het andere uiteinde. En juist daar zit de grappenmaker die roept: ‘Zet maar gewoon neer hoor, het komt wel op!’ Dat laat die nep-Jap zich geen tweede keer zeggen, dus de grapjas krijgt alles voor z’n neus. Met als gevolg dat je het moet doen met de restjes die jouw kant van de tafel weten te bereiken. Op de één of andere manier zit daar nooit bij wat jij besteld hebt. En dat is naar. Want je hebt dat niet voor niets besteld. En ik neem aan dat iedereen bestelt wat hij lekker vindt. Waarom eten zij dan op wat ìk lekker vind?!
Ken je van die honden die, als ze aan het eten zijn, gaan grommen als je aan hun voerbak zit? Nou dat ben ik. Ik zie er misschien schattig uit, maar kom niet aan m’n sushi. Ik grom. Ik blaf. Ik laat mijn tanden zien. En ik bijt als het moet.
‘Voerbaknijd’ heet dat en dat schijnt ongewenst gedrag te zijn. Maar ik begrijp die hond. Als je het mij vraagt vertoont juist degene die het eten probeert te pakken ongewenst gedrag.
Ja, ik vertoon territoriale driften op mijn sushi. Ik schaam me er niet voor, ik ben er trots op.
Ik weet dat mijn sushi lekker is. Daarom heb ik daar een streepje bij gezet. Mijn streepje, mijn sushi. Jouw streepje, jouw sushi. Wil jij ook zulke lekkere sushi? Dan zet jij lekker ook zo’n streepje in de volgende ronde. Deze ronde is de Crispy Tuna mooi van mij.
Nu kom ik over als iemand die niet gezellig is om mee uit eten te gaan. Maar ik ben juist heel gezellig om mee uit eten te gaan. Je moet alleen jouw sushi eten en niet die van mij. Daarom eet ik liever sushi met kleine groepjes. 2 personen is prima, 3 of 4 is perfect, 5 of 6 kan nog net. Dan is alle sushi te overzien, kan ik mijn sushi veilig stellen en verdedigen als het moet.
En ik ben heus niet te beroerd om te delen. Als we allebei vol zitten en besluiten om samen een bakje biefstukpuntjes te bestellen bijvoorbeeld. Maar dan weet ik het vooraf. Of als je netjes vraagt. ‘Goh, zou ik er daar eentje van mogen proberen?’ Zo’n vraag neem ik best in overweging. Misschien zeg ik zelfs ja.
Gelukkig is schoonpapa C. vanavond ook van de partij. Beiden geboren op 12 januari, hebben we behoorlijk dezelfde klap van de molenwiek gehad. We snappen het begrip ‘Persoonlijke Ruimte’, dat je elkaar liever niet met een zoen begroet, hebben een bloedhekel aan spelletjes en delen ook onze voerbaknijd. En dat is dus alles dat we vanavond zullen delen.
Want mijn is mijn en dijn is dijn. Ja? Fijn!
Recente reacties