30 november 2014
Onze kerstboom staat al. Jazeker, vóór 5 december. Sterker nog, ik heb hem al een paar dagen staan. En sinds afgelopen donderdag heb ik ook al een kerstboompje op m´n bureau op kantoor. Inclusief lichtjes. ´Heiligschennis!´, vindt collegaatje B. ´Die kerstboom kan echt niet!´ mailde collega M. En normaal gesproken ben ik het helemaal met ze eens. Aan kerst begin je pas als Sint Nicolaas het land heeft verlaten. Dit jaar kan mijn kerst niet vroeg genoeg beginnen.

Laten we zeggen dat de afgelopen periode geen feestje was. Ik heb me een beetje te druk gemaakt, maar gelukkig ben ik weer op de goede weg. Dat vergt bewustwording, moeite en energie. Ik wil doen waar ik blij van word, wat energie oplevert in plaats van kost. En laat ik nu extreem vrolijk worden van lichtjes, glinstertjes, gezelligheid in de donkere dagen, kaarsjes, dekentje op de bank, lekker eten. De geborgenheid van thuis, samen, familie, liefde. Fijn!
De kerstvoorpret grijp ik dan ook al weken aan als excuus om ongegeneerd allerlei frutsels voor in de kerstboom te kopen. Balletjes, blauwe uiltjes, glimmende schoentjes, zelfs een roze bulldog.

Chagrijnig? Hup, kerstballen kopen en ik lach weer. Het was helemaal niet mijn bedoeling om de kerstboom al voor Sint’s vertrek op te zetten. Totdat ik afgelopen maandag een realitycheck van jewelste kreeg. Ik was toch al bij de huisarts, kon hij meteen wel even dat knobbeltje bekijken. ‘Marissa, dat moeten we onderzoeken hoor. Ik wil dat je deze week nog naar het ziekenhuis gaat.’ Ik kan je vertellen; dan zet je aan het denken. Er zit iets mijn lichaam dat er niet thuishoort en van de dokter moet ik het deze week nog laten onderzoeken. Dus ja, die kerstboom hoort er eigenlijk pas te staan na 5 december. Maar dat kon me mooi even geen drol schelen. Ik had die dag een kerstboom om op te focussen en hij is nog nooit zo mooi geweest. O zo.

Het onderzoek kon 2 dagen later al plaatsvinden. ‘Doe ik effe!’, dacht ik. Fotootje hier en daar en hupsakeetje, ik sta weer buiten. Mag ik een tip geven? Ga nooit alleen naar een ‘onderzoekje’ in het ziekenhuis. Er werd namelijk inderdaad een foto genomen, maar daarnaast werd er gevoeld, moest er een chirurg bijkomen, bleken er nog 2 knobbeltjes te zijn, werd er geëchood, verdoofd, geprikt, gesneden en gepunctied. Na twee en half uur liep ik beduusd en met een pijnlijke, blauwe borst het ziekenhuis uit. Dus de volgende dag heb ik ook op kantoor het kerstboompje neergezet. Mag ik?

Ik ben niet bang dat er iets ernstigs met me is. Gelukkig wijst de voorlopige uitslag daar ook op, dus het komt allemaal best goed. Maandag krijg ik de definitieve uitslag en Niels staat erop mee te gaan naar de afspraak. Dat snap ik best, want het zijn natuurlijk niet alleen mijn, maar ook zijn borsten waar we het over hebben.

Op de één of andere manier waren de twee werkdagen na het onderzoek vrij relaxed. Was het druk? Reken maar. Was er stress? Jazeker. Maar cliché of niet, en zonder melodramatisch te willen doen: Bij twijfel over de gezondheid, vallen de prioriteiten des levens als puzzelstukjes op z’n plaats. Het wordt plotseling heel duidelijk wat echt belangrijk is. Een les die ik dringend moest leren. Goedschiks, maar in dit geval blijkbaar kwaadschiks.

Dus wat de uitkomst maandag ook moge zijn, ik ben er nu al sterker en wijzer door geworden. Ik kan me maar beter druk maken om wat er toe doet: De kerstboom. En onze borsten.