Leeghoofd.

20 oktober 2014
Mensen, er is een nieuwe rage. Geloof me, ook jij gaat dit aan iemand cadeau doen tijdens de feestdagen. Collegaatje M. begon er vorige week over. ´Werkt heel therapeutisch, hoor´, zei ze, ´ik doe het soms 3 of 4 uur achter elkaar en dan is mijn hoofd helemaal leeg!´ Ik wist niet zeker of ik het heel leuk vond of toch een beetje idioot. Maar vroeger vond ik het ook leuk, dus waarom nu niet meer? En mijn hoofd helemaal leeg, dat leek me een feestje.

Dit weekend was het jaarlijkse spelletjesweekend van Niels’ vriendengroep. Een weekend lang met een stuk of 15 mensen ergens in de the middle of nowhere en dan worden de spelletjes aangerukt. Jottum. Ik houd van al die mensen, maar heb een bloedhekel aan spelletjes. Zet een doos Rummikub voor hun neus en het slechtste komt in ze naar boven. Nu kan ik Rummikub nog redelijk aan, maar als ik er eerst een half uur over moet doen om een spel te snappen en een strategie te bepalen, ben ik er al klaar mee. Het eerste jaar heb ik de schijn nog opgehouden, maar toen werd ik chagrijnig en was Niels de pineut. Het tweede jaar ben ik maar één dag mee geweest, maar dat was ook net niks.

Dit jaar pak ik het anders aan. Geen spelletjes voor mij. Moet er geouwehoerd of afgewassen worden, dan ben ik erbij, maar geen spelletjes. Ik ga wel lezen ofzo, dus op naar de Bruna! Boeken vind ik altijd lastig. Ik lees niet vaak en het kost een hoop tijd om zo´n pil door te werken, dus dan moet je er wel zeker van zijn dat je een interessant boek koopt. Na een half uur doelloos rondwalen in die winkel (Shit, er is geen nieuwe Dan Brown!), viel mijn oog op iets bijzonders. Een groot boek met daarop een kleurig Mandala teken. Binnenin stonden er nog 100, maar dan wit. Om in te kleuren. Om in te kleuren? Jawel, om in te kleuren. Gewoon in het schap bij de volwassenen boeken. Oh, dáár had collegaatje M. het over! Dus voordat ik het doorhad liep ik naar het Brunameisje en vroeg of er nog andere kleurboeken voor volwassenen waren. En wat denk je? Er verscheen een twinkeling in haar ogen en ze wees me er nog ongeveer 10 aan. Het blijkt een heel ‘ding’ te zijn. Zelf deed ze het ook. ‘Het werkt echt!’ En nog voordat ik kon vragen waarvoor dan, vervolgde ze ‘Ja, het is heel rustgevend en het maakt je hoofd helemaal leeg.’ Nou oké, als iedereen dat zegt dan zal het wel. Dus ik besloot dat kleuren weer eens wat anders is dan lezen. En ik ging ervoor!

Het Brunameisje legde enthousiast uit waar je op moet letten, sommige van die boeken zijn bijvoorbeeld zo dik dat je ze niet plat kunt leggen en dat kleurt nogal irritant. Wat voor patroontjes en platen je in welk boek vindt, en wat voor kleurgerei je nodig hebt. Ze raadde me het boek ‘Mijn Geheime Tuin’ aan. Toegegeven, dat klinkt een beetje dubieus, maar het is een paradijselijke verzameling van kleurplaten met gedetailleerde tuinen en bloemen. En er zitten ook nog stiekeme lieveheersbeestjes, vogeltjes en bijtjes in verstopt. Ontzettend zoet en hippie. ’We doen die!’

En dus ben ik gisteren tijdens het spelletjesweekend aan een kleurplaat begonnen. Een mooi rond patroon met allerlei bloemen. Honderden kleine witte vlakjes die erom schreeuwen om door mij ingekleurd te worden. We zijn nu een dag verder en ik ben toch al zeker op een kwart. Tergend langzaam, maar ik ben dan ook secuur. Alles moet netjes binnen de lijntjes. Er zijn een hoop lijntjes!

Toegegeven; dat kleuren is best fijn. En het wordt snel best mooi. Dus ook nog een hoog beloningsgehalte. Ik kleur blaadje voor blaadje, bloem voor bloem in en maak per bloem een plannetje. Na iedere bloem bekijk ik het grote geheel en bepaal welke kleur ik nu moet gaan gebruiken… Kortom, een uiterst serieuze aangelegenheid.

Ja, ik verklaar mezelf ook best een beetje voor gek. Maar wel een gek met een lekker leeg hoofd.

Bloemen!