Ik ben niet zo´n zweefteef. Soms zie ik posts voorbij komen over dat de invloed van Saturnus er deze maand voor zorgt dat mijn energielevel niet optimaal is. Tenzij ik een nieuwetijdskind van Jupiter ben en mijn innerlijke stromen reageren op de nieuwe maan van volgende week. In dat geval krijg ik een financiële meevaller, maar alleen als het eb is op de 43e breedtegraad noorderlengte.
Fijn als mensen hier troost, energie of vertrouwen uit putten, maar persoonlijk krijg ik er jeuk van.

Toen collegaatje L. voorstelde om op pilates te gaan dacht ik; Ok, da’s een beetje relaxed kronkelen op een matje in niet te hoog tempo. Dat klinkt als niet zweten en toch sporten. En het is hartstikke hip, want Madonna doet het ook. Top, ik ben erbij! ‘Ja, inderdaad’, zegt collegaatje L. ‘maar je het begint met het controleren van je ademhaling’ *jeuk* ‘en dan moet je aarden.’ *dubbeljeuk*. Goh, dat klinkt inderdaad echt als iets voor mij. Oké, ik ben de lulligste niet, dus ik ga mee. Als ik maar niet op blote voeten hoef! Maar collegaatje L. verzekert me dat ik mijn sokken aan mag houden.

Aangekomen in de pilateszaal trekken we de gemiddelde leeftijd een jaar of 20 naar beneden. Blijkbaar is pilates vooral hip als je ook de leeftijd van Madonna hebt… Maar vooruit, ik ben zelf ook al 30 en dan moet je niet te kritisch meer zijn. Het is een beetje duister en er klikt een CD’tje met van die lange rustgevende akkoorden. In mijn hoofd speelt zich de strijd tussen de vecht- of vluchtreactie af, en besluit te vechten, want ik ben er nu toch. Ik volg collegaatje L. en pak een matje. Het schiet er even bij in om te zoeken naar de beste plek voor mijn kruinenergie, excusez-moi, dus plof met matje en Minnie Mouse handdoek neer op de eerste plek die ik zie. Kan ik mezelf nog onzichtbaar maken? Ach, gelukkig had ik mijn sokken nog aan.

De vlotte instructrice van 2 minuten geleden begint ineens lijzig te praten en dan komt het, het aarden. Beweeg je bekken op en neer en houdt jouw natuurlijke houding vast. Sorry, ik zit normaal niet op handen en knieën, hier is niets natuurlijks aan. Dan leg je je handen als een ruitje om je navel, doet een denkbeeldige riem om, en houdt deze vast op standje 3. Jaja. Ondertussen bedacht ik wat ik de rest van de week moest doen, wat er nog ingepakt moest worden voor de verhuizing en wat ik straks zou gaan koken. Die drukte in m’n hoofd leek me niet de bedoeling. Inmiddels verlangde ik naar een gat in de vloer waarin ik kon verdwijnen en keek collegaatje L. hulpeloos aan. Die glimlachte rustig, kalm, zen en op één been terug, alsof ze zeggen wilde; ‘Komt wel goed. schatje’. Bij haar is het aarden blijkbaar wel gelukt.

De buikspieroefeningen kwamen me bekend voor vanuit de sportschool, alleen hier mag het wat rustiger. Hetgeen eigenlijk meer kracht vergt, omdat je je spieren langer spant. Ik ontdekte dat ook ik over schuine buikspieren beschik. Nooit geweten, maar ik heb zo’n vermoeden dat ik daar de komende 2 a 3 dagen aan herinnerd zal worden. Streber als ik ben, wil ik het namelijk goed doen. En als de lijzige instructrice zegt dat we er 12 mogen proberen, dan doe ik er dus 13. En als we mogen stoppen als het begint te verzuren, dan voel ik ineens geen verzuring. Pfff, wat nou iets-makkelijkere-beginnershouding, ik ben toch zeker geen amateur? En bovendien, als die oude taarten het kunnen, kan ik het ook.

Na een uur kronkelen op dat matje wenst de instructrice ons lijzig een prettige avond. Op de terugweg zit er een tergend langzame tractor voor me, neemt iemand voorrang van links en fietst er een lelijk kind midden op de weg. Situaties waarbij ik normaal gesproken uit mijn vel spring. Maar niet vanavond. Vanavond glimlach ik rustig, kalm en zen naar hen die het ook niet kunnen helpen dat we met z’n allen op een klein stukje Nederland leven. Thuisgekomen val ik als een blok in slaap op de bank. Goh, misschien is bij mij het aarden stiekem toch ook gelukt.