Dag 40: De. Grote. Dag.

7 juni 2014
Lief dagboek,

Gisteren was de GROTE DAG. Vriendinnetje N. zei ‘Ja’ tegen de liefde van haar leven en gelukkig zei liefde S. hetzelfde terug. Dit was de dag waar we zo lang naartoe hebben geleefd. De dag waarop alles samenkwam, de dag waarop alle puzzelstukjes in elkaar vielen en de dag die voor mij het einde inluidde van 40 dagen afzien en persoonlijke frustratie.

Wat was het een sprookje! Nog nooit heb ik een feest meegemaakt waarbij de tranen van geluk zo rijkelijk vloeiden en waarbij alles, maar dan ook alles klopte. Het weer was geweldig, de locatie uniek, de aankleding romantisch, de DJ goedgemutst, de catering alert, het eten verrukkelijk, de gasten relaxed. Wat ben ik vereerd dat ik deze dag in goede banen mocht leiden. Wat ben ik vereerd dat ik voor heel eventjes onderdeel mocht uitmaken van deze familie.

Donderdagavond werd ik gebriefd. Ik had een uitgebreid draaiboek en werd blootgesteld aan een spervuur van kleine details. Het bruidspaar bestaat namelijk uit twee perfectionisten. Gelukkig ben ik dat ook, maar al deze puntjes zou ik zeker te weten nooit onthouden. Dus ik heb keurig ‘ja en amen’ gezegd en enthousiast geknikt, want als we één ding niet moeten hebben is het een gestrest bruidspaar. Wat vonden ze het fijn dat ze alles aan mij konden overlaten! Ze hadden niet verwacht zo rustig te zijn maar dat kwam door het rotsvaste vertrouwen in hun ceremoniejuf. Top! Bedankt.
’s Nachts kalmeerde ik mezelf met de gedachte dat het op het moment suprême vast goed zou komen…

En jottum, dat was zo. Stiekem wist ik ieder puntje nog en ik kon een boel delegeren (ik had strikte orders voor wat ik wie kon inzetten). En gelukkig bleef er voor mij nog genoeg rond te rennen over. Waar had ik anders die blitse gele hakken twee weken lang voor ingelopen? Catering helpen, voor de DJ zorgen, de bar overnemen, ‘stukjes’ aankondigen, drinken regelen voor kinderen en opa, delegeren dat er zitjes worden gemaakt voor opa en oma, wc-papier bijvullen…
‘Kun je zelf wel een beetje genieten?’ Werd er regelmatig gevraagd. ‘Ja natuurlijk!’ De dag liep op f*cking rolletjes, mijn vriendinnetje N. en liefde S. waren dolgelukkig en daar mocht ik een flink steentje aan bijdragen. What’s not to genieten!?

Om 21:30u heb ik mijn ballerina’s aangetrokken. Tijd om mijn moves op de dansvloer te showen, samen met oma Jopie. Tas in de taxi, bruidspaar uitzwaaien, beleefd afscheid nemen, fotograaf afzetten op slaapadres en daarna voldaan in slaap vallen in de armen van mijn liefste.

Yep, alles klopte. Echt alles. Zelfs mijn jurkje. Want dat stond me beter dan ooit! Op miraculeuze wijze was mijn middel centimeters geslonken. Dat kleine buikje waar ik al weken tegenaan zwoeg? Plots met de noorderzon vertrokken! Die paar kilo muffintop? Nergens meer te bekennen!

Maar Marissa, is het heus? Heeft de noeste sportarbeid dan eindelijk zoden aan de dijk gezet? Was de weegschaal het eindelijk met je eens? Past de ambitiebroek zonder gewurm? Heb je deze week dan geen kaas gegeten? Heb je deze week überhaupt gegeten? Heb je voor de marathon geoefend?

Rustig mensen. Geen zorgen, nog steeds 60 kilo.
Maar zo’n corrigerende string, waarom heb ik daar niet eerder aan gedacht?