6 mei 2014
Lief dagboek,

Het zit me best dwars dat er afgelopen zondag geen resultaat te zien was op de weegschaal. Van alle kanten komen steunbetuigingen, zelfs vanuit onverwachte hoek. ‘Maar spieren wegen zwaarder dan vetjes’, ‘Je bent ook pas een week bezig.’, ‘Komt wel goed, je lichaam moet gewoon een beetje wennen.’ Of de goedbedoelde dooddoener ‘Maar Maris, je hoeft toch helemaal niet af te vallen? Je ziet er prima uit zo!’, of ‘Ach Maris, die paar extra pondjes staan je prima hoor, ze zitten precies op de juiste plaatsen!’. Nou lieve mensen, allemaal ontzèttend bedankt voor de harten onder de riem, maar feit blijft dat ik me een week heb uitgesloofd en er geen drol mee ben opgeschoten.

Ik kijk weleens naar ‘Say Yes to the Dress – Bridesmaides edition’ op TLC. Dan moeten er een stuk of 3 bruidsmeisjes passen. De eerste 2 meisjes passen moeiteloos in ieder jurkje. En er volgt altijd één bolle koe bij wie geen enkel jurkje staat. Dat ligt niet altijd aan de koe, als wel aan de bruid die gewoon graag dat korte wijd uitlopende strapless jurkje wil. Maar ja, de koe moet hetzelfde jurkje aan. En dan eindigen ze uiteindelijk met een suffe compromisjurk die bij de anderen te veel en bij de koe nog steeds te weinig bedekt. Nou, momenteel voel ik me dus als die koe.

Nu ben ik op 6 juni geen bruidsmeisje, maar wel ceremoniemeester/juf. Dat betekent niet dat ik er beeldig uit moet zien. Dat betekent dat ik dingen moet regelen, klaarzetten, feesten, rondrennen èn er beeldig uit moet zien. En ik weiger dat te doen in een compromisjurk. Ik wil een fleurig, bescheiden, doch vavavavoom-jurkje.

Eén steunbetuiging keert steeds terug: ‘Maris, die weegschaal, die zegt niet zoveel. Je moet kijken hoe strak je kleding zit, dan kun je echt zien wat het resultaat is.’ Ok. Die weegschaal kan ik niet helemaal negeren, maar als ik daardoor gemotiveerd moet raken kan ik net zo goed meteen op een pizzadieet. Dus, droeg collegaatje B. de volgende motivator aan: De Ambitiebroek.
De broek waarin je eigenlijk niet meer zo heel goed past, maar die je wel weer graag wilt passen. Laat mijn Jungle-broek daar nu een geweldig voorbeeld van zijn. Met wurmen kom ik daar nog prima in, maar dat wurmen moet maar eens afgelopen zijn.

Zal ik dat dan maar als subdoel nemen? Zonder wurmen in mijn Jungle-ambitie-broek passen! En dan heb ik ook al een goede kandidaat voor het volgende subdoel. In Parijs snapte ik geen snars van de maten, dus heb ik twee maten van dezelfde skinny-jeans meegenomen in de paskamer. Natuurlijk moest ik de grote maat hebben, maar laat ik nou net de verkeerde hebben teruggegeven aan het paskamermeisje. En laat ik daar nou net achter zijn gekomen toen ik al weer in Nederland was.

Ach, koetjes staan ook niet bekend om hun intelligentie…