23 november 2010
Ik houd er mee op. Echt.
Als vrijgezel heb ik redelijk recent het stapleven ontdekt (voor zover dat bestaat in Gorkum, maar ik sta in elk geval met een wijntje in m’n hand, heb een leuk jurkje aan en lig pas laat in m’n mandje, dus het lijkt er een beetje op) en dat voelt soms een beetje als Alice in Wonderland. Je kent het nog wel ergens van, maar er zijn een hoop ongeschreven regels en daar moet je dan weer een beetje inkomen. Een van die ongrijpbare facetten van het uitgaansleven is dat je ook weleens mensen ontmoet. Mensen van het mannelijk geslacht in mijn geval. Mensen waarmee je gezamenlijk besluit om ‘een keertje een drankje te doen’. En dan begint het hoor…
Dan ga je op ‘date’. Je noemt het niet zo, want dat ligt er dan zo dik bovenop. Maar eigenlijk weet je allebei dat dat precies is wat het is. En op date gaan is eigenlijk helemaal niet leuk. Het is eigenlijk een beetje zoiets als een sollicitatiegesprek, alleen weet je daarbij wel hoe je je moet gedragen. Maargoed je hebt de afspraak gemaakt en dan moet je gaan ook. Je weet al helemaal niet meer precies hoe hij er nou ook al weer uitzag, en dat kroeglicht op zaterdagavond kan nog weleens verraderlijk zijn, maar vol goede moed begin je aan de beklimming van die Mount Everest.
‘Hoi!’ Je geeft 3 zoenen op elkaars wang en dan is daar het cruciale moment. Het moment waarop bij mij meestal door mijn hoofd zoeft; Dit gaat hem niet worden vanavond. Gevolgd door het besef dat je nu niet meer terug kunt (kan wel , maar is wel erg lullig) en dat je er dus nog een hele avond aan vast zit. Dus probeer ik mijn vooroordelen te negeren en er toch maar het beste van te maken.
Het goede moment om weg te gaan is dan ook nog zoiets. Je weet al dat het niet opschiet, maar je wilt het toch een kans geven. De vraag is, hoe lang moet je het een kans geven? Eigenlijk wilde je namelijk na die 3 zoenen al rechtsomkeert maken… Uiteindelijk blijf je dan toch weer te lang zitten, ondertussen mijmerend aan de leuke avond die je gehad zou kunnen hebben met dat wijntje in je hand… in je leuke jurkje… Wat zeg je? Oh ja, het is al laat, ik ga inderdaad maar eens. Je ontwijkt de mogelijkheid dat je op je mond wordt gezoend door omslachtig weer 3 zoenen te geven ter afscheid. ‘Hee, was gezellig, doei!’
Goed zo, je hebt het gehad. Ongeschonden uit de strijd gekomen. En zuchtend met mijn hoofd op het stuur van m’n Twingo neem ik me hevig voor: Dit doen we dus niet meer…
…Tot het volgende weekend zich aandient. Weer een avond vol onontgonnen jachtgebied… NEXT!
PS: Bovenstaande is puur fictief. Mocht jij jezelf denken te herkennen in dit verhaal… Het gaat niet over jou. Met jou was het natuurlijk wѐl heel gezellig! ;)
Recente reacties