Dag 1: Skate-fietsen.

28 april 2014
Lief dagboek,

Skaten. Dat heb ik vroeger veel gedaan. Ik was er zelfs best goed in! Met gemak ging ik erop naar Gorinchem, soms zelfs naar school. Vrijwillig. Echt!
Dus als er een sport is die ik te verdragen zou vinden, nou, dan zou het skaten zijn. En ik zou ook maar meteen vanavond beginnen. Enthousiast appte ik Niels dat hij vanavond op de fiets zou gaan en ik op de skates. Leek me gezellig.
Thuisgekomen heb ik ze uit de schuur gehaald en afgestoft. Ze zijn 16 jaar oud en nog steeds cool, een beetje licht blauw-paarsig met zilver. Daar kan ik mee voor de dag komen!

Dat enthousiasme was er al snel vanaf. Misschien was ‘gezellig’ skaten terwijl Niels meefietst een beetje geromantiseerd. Na 500 meter had ik al niet genoeg lucht meer om te praten en eigenlijk zaten fietswiel en skatewiel elkaar constant in de weg. M’n bovenbenen voelden alsof er lood in zat. Er zat geen gevoel meer in m’n kuiten. Het zweet brak me aan alle kanten uit. Mijn hoofd had inmiddels de kleur en vorm van een overrijpe vleestomaat. En Cafetaria Molenzicht was nog niet eens in zicht.

Maar ik ging dòòr, want straks zouden we dat fijne nieuwe fietspad langs de Vlietskade bereiken. Ik kon het prachtige gladde asfalt al bijna ruiken! Nou, dat prachtige gladde asfalt was nog best een takke-end skaten. En dat prachtige gladde asfalt was bezaaid met takjes en andere bomen-frutsels. Levensgevaarlijk, want als m’n wieltjes blokkeren, betekent dat een enkeltje orthodontist.

Eindelijk, na het hobbeldebobbel asfalt van de Haarweg kwam de Haarbrug kwam in zicht. Ik hoopte stiekem dat de brug open zou gaan, want dan kon ik even rusten. Maar helaas, ik moest meteen door naar het laatste stukje Kanaaldijk. Oooeh, ik kan Arkel weer zien. Daar word ik normaal niet zo vrolijk van, maar op dit moment kon ik geen mooier beeld bedenken.
Wind tegen, dus Arkel kwam nauwelijks dichterbij. Na de zware laatste loodjes waren we eindelijk bij de trap vanaf de Kanaaldijk. Ik ga er maar zittend vanaf. Niet de charmantste, wel de veiligste methode. En ik kon meteen even zitten.

Met een zucht van verlichting neem ik thuis plaats op m’n krukje en doe mijn skates uit. Om erachter te komen dat mijn rechterskate een pijnlijke plek op mijn been heeft achtergelaten door de wrijving.
Hè verdikkeme, nu kan ik morgen niet skaten… Ècht héél jammer…