27 april 2014
Lief dagboek,

Je weet dat ik niet zo van sporten houd. Sterker nog, ik denk dat ik nog minder van sporten houd dan van champignons. Ja, ik weet het, ik heb mezelf 2 jaar geleden een poosje in de maling genomen door 3x in de week naar de sportschool te gaan en heel hard te roepen dat ik ervan genoot. Maar daar trapte niemand in en toen de bikini-vakantie eenmaal voorbij was heb ik dat abonnementje snel aan de wilgen gehangen.

Nu is het woord ‘a-sportief’ nog niet opgenomen in de Dikke van Dale, maar ik denk dat meneer Van Dale een foto van me komt nemen als het moment daar is. Sterker nog, ik ken deegrollers, badkamertegels en sofa’s die sportiever zijn dan ik.
Nu heb ik het ook niet echt met de paplepel ingegoten gekregen. Mijn beide ouders doen niet echt aan sporten. Ja, de hond houdt wel van rennen, maar nog meer van slapen. En die is eigenlijk ook een tikkeltje te dik. Zelfs onze kat weigert haar krabbelton op te klimmen zonder krukje ernaast.

Doe het dan lekker niet, zou je denken. Ja. Dat lijkt me fijn. Maar ik heb nu een doel.
Op 6 juni trouwt mijn vriendinnetje N. En dan moet ik leuk voor de dag komen. Liefst zonder die 5 kilo extra muffintop. Op 24 mei gaan we voor mijn jurkje shoppen voor haar bruiloft. En ik wil niet allemaal jurkjes aantrekken waarvan de verkoopster zegt: ‘Kijk, deze verbergt je moeilijke zones heel goed!’ Ik wil helemaal geen moeilijke zones. Ik ben 1.62m en weeg 60 kilo. Dat is helemaal niet zo dramatisch, maar dat zijn wel meer de verhoudingen van een schattig beertje dan van een ranke gazelle, zeg maar.

Dus ik ga de strijd aan. Ik wil 3 kilo kwijt, maar heb zojuist in Psychologie Magazine gelezen dat als je jezelf een zwaarder doel stelt, je meer afvalt, dus zeg ik: Ik wil maximaal 55 kilo wegen op 24 mei.

Ik wil van dat vettige buikje af. Ik wil weer perfect in mijn Jungle-broek passen. Daar kom ik nu ook wel in, maar ik moet wurmen. Ik wil niet meer wurmen. Ik wil weer BH’s aan met ondermaat 70, want dan is de cupmaat groter en dat vindt Niels leuk. Ik wil weer zo’n ultrakort broekje aan zonder dat er zo’n homp vlees onderuit komt, maar een beschaafd bovenbeen. Ik wil weer laarzen kunnen passen zonder twijfelende gezichten van de verkoopster of ik de laars niet sloop met mijn kuiten. Ik wil weer jasjes aankunnen zonder dat de mouwen strak zitten.
Kortom, 5 kilo minder Marissa zou helemaal prima zijn.

Nu ben ik nog net op tijd. Nu heb ik namelijk nog niet echt het figuur van een Michelin-mannetje.
Ik neem het heft in eigen hand. Tjakkaaaa!