20 april 2014
1e Paasdag 2014, 11.15 uur: Het jaarlijkse paasontbijt bij mijn ouders. Tegen de verwachting in waren mijn broer en schoonzus er al. Ik vond het leuk om ze weer te zien, want dat was al weer even geleden. Extra leuk, omdat mijn schoonzus een klein nichtje of neefje in haar buik heeft zitten, dus ik heb natuurlijk ´hallo´ tegen haar buik gezegd en er een aai over gegeven. Normaal vind ik het stom als mensen aan de buik van een zwangere vrouw zitten, want daar zou ik ook niet op zitten te wachten, maar deze spruit is ook mijn familie, ja!

We waren net aangeschoven aan het paasontbijt en mijn dag kon niet meer stuk. Want wat zag ik daar op mijn bordje staan? Jawel, een chocolade paashaas! Jottem, wat een feest!
Vorig jaar stond er namelijk geheel tegen de traditie in geen chocolade paashaas / paasei / paaskip op mijn bordje. En die teleurstelling heb ik niet onder stoelen of banken geschoven! (Je kent me.)
Dus toen de paashaas dit jaar wel weer had besloten om ons te voorzien van een verrassing van mierzoete goedkope chocolade in een aluminiumfolie jasje van een paashaasmevrouwtje (Niels had een paashaasmeneertje) was ik in de zevende paashemel.

Maar. Want er kwam dus een maar. Mijn moeder begon: ‘Eehm, het is wel een paashaas met een mededeling…’ En terwijl ik me afvroeg wat een chocolade paashaas in vredesnaam te melden kon hebben, vervolgde moeders iets te vrolijk naar mijn zin: ‘Dit is namelijk het laatste jaar dat jullie een chocolade paashaas krijgen. Want volgend jaar zijn jullie niet meer de jongste generatie, maar krijgt alleen ons kleinkind nog maar een paashaas. Hihihi, of een groot paasei. In ieder geval iets heel groots! Hihi!’.
Er viel een doodse stilte en de geschrokken blikken waren op mij gericht.

Wel verdraaid. Verward keek ik om me heen, hopend op bijval, maar die was ver te zoeken. ‘Nou ja zeg!’, bracht ik uiteindelijk uit. ‘Ik heb er toch niet voor gekozen dat mijn broer besloot jonkies te krijgen?’ Er werd hard gelachen. Ze dachten dat ik een grapje maakte. Maar hallo zeg! Alles leuk en aardig dat ik een neefje of nichtje krijg, maar die kleine broekenpoeperd heeft me nu al wel een chocolade paashaas door de neus geboord. En het is nog niet eens geboren! Tel daarbij op dat het ongetwijfeld blond haar en blauwe ogen krijgt en in het tiende levensjaar vrijwel zeker groter is gegroeid dan tantelief, en de kleine ariër staat al minimaal 5 punten voor in het leven.

Schoonzuslief probeerde nog; ‘Maar volgend jaar is de kleine pas 9 maanden dus daar merkt ie nog niets van, dus wat mij betreft mag jij dan nog wel een paashaas hoor…’. Dat was een dappere poging, maar bij de toekomstige opa en oma was de grijns met geen mogelijkheid van het gezicht af te poetsen, dus acceptatie was mijn enige optie.

Zo daar, het is dus officieel. Ik ben niet meer de jongste in ons gezin. De aandacht gaat tegenwoordig uit naar een nog niet geboren jongetje of meisje dat, als de genen van papa en mama goed doorkomen, een prachtig, intelligent en lief exemplaar belooft te worden. En stiekem houd ik ook al van die kleine wurm. Hoe kan het ook anders.

Succes met je paashaas, kleine Harmsen, hij is je gegund.

Onze laatste paashazen. Ik zal ze koesteren.

Onze laatste paashazen. Ik zal ze koesteren.