J.

Onderstaand gedicht schreef ik toen een leeftijdsgenoot vanuit het niets overleed. Meer dan bekenden waren we niet, we kwamen elkaar weleens tegen. Ik werd echter gegrepen door de vergankelijkheid van het leven. Door zijn dood werd ik keihard op de feiten gedrukt. Het liet me niet los, dus heb ik onderstaand gedicht geschreven. Zijn familie kende ik niet, maar heb gezorgd dat ze dit gedicht wel kregen. Want ik vond; Al ken je elkaar niet, je begrijpt elkaar wel. 7 januari 2013

J.

Ik kende je maar een beetje
maar een beetje was genoeg

Om de krater te zien ontstaan
toen jouw verlies insloeg

Oneerlijk, te vroeg, te plotseling…
Clichés zijn er duizend-en-één

Hoewel ze allemaal op jou slaan
dit omschrijven, dat lukt er geen

Ik kijk naar binnen door het raam
in dit huis met verdriet gevuld

Maar ook ik voel de immense leegte
die het verdriet nu nog verhult

Niemand heeft het in de hand
al is dat nu moeilijk te verdragen

Maar ik hoop dat de hand die jou wegnam
je vasthoudt en je zal blijven dragen

Ik kende je maar een beetje
Maar wat me opviel toen ik je zag

zal ik nooit vergeten:
Jouw open, vrolijke, onbevangen lach