18 maart 2014.
Kent u me nog? Vast niet. Dat geeft niet. Ik zal mezelf even voorstellen. Ik ben dat meisje dat 16 jaar geleden ontzettend fan van u was. Ik leerde u kennen bij de opening van de Amsterdam Arena, waar u in een prachtige rode sprookjesjurk het lied ‘De Zee’ vertolkte. Toen kwam ‘Touch me There’, in de formatie ‘Total Touch’ met uw broer Tjeerd. Ik vond u zo leuk want u droeg net zo’n boeren-petje-achterover als ik. Boos stampend ging ik naar mijn kamer als mijn vader weer eens grapte dat u zo ontzettend scheel kijkt.

Toen u met de Zomerfeesten in Gorinchem optrad mocht ik van mijn ouders zelfs langer blijven, zodat ik uw hele optreden kon zien. Ik stond vooraan met mijn voetjes op de onderste sport van het dranghek, om zo maar niets van uw optreden te missen. Ik zong alles mee, zoals ik zo vaak op mijn slaapkamertje met uw CD deed. Ja, het live zien van je grote idool is niet niets voor een 14-jarige. De volgende ochtend liet mijn broer me zien dat u uw handtekening met zwarte merkstift niet op één, maar op zijn beide armen had gezet (volgens mijn vader omdat u een beetje dubbel zag). Hoewel ik het jammer vond dat uw handtekening niet op een papiertje, zijn shirt of iets anders stond dat hij aan mij had kunnen geven, voelde ik me vereerd dat u in hoogsteigen persoon op mijn broer had getekend. Mijn broer, toch dezelfde genen, dus veel dichterbij kon het niet komen.

Na uw ‘Total Touch’ periode volgde wat mij betreft een dipje. Uw eerste duet met Marco Borsato vind ik persoonlijk een draak van een liedje, en daarna werd het rustiger rondom uw persoon. U heeft een CD gemaakt met covers van Burt Bacharach, maar veel verder dan een CD-presentatie bij Life & Cooking kwam dat niet. Daar kan ik best inkomen, want hoewel elk liedje met uw stem mooi klinkt vind ik een CD met covers voor iemand met uw talent niet echt van creativiteit getuigen.

Maar u bent weer helemaal terug! U bent nog steeds één van de beste zangeressen van Nederland, u heeft het catchy uptempo liedje ‘Knocked Out’ en schittert in de jury van de Voice of Holland. Waarschijnlijk is de rol van ‘koel en afstandelijk jurylid’ u enigszins in de schoenen geschoven, maar daar was niets van te merken hoor. U vertolkte deze rol met verve! Ik zette op vrijdagavond de verwarming standaard een graadje hoger, want hoewel het de mildste winter in 100 jaar was, tegen uw kille doch professionele blik zijn zelfs mijn pandasloffen niet opgewassen. Even tussen u en mij, ik denk dat het verstandig is dat u geen jurylid bent bij de Voice Kids.

Ach, u heeft dan misschien een wat afstandelijke uitstraling, gelukkig zit uw hart wel op de goede plaats. Toen u hoorde van de ramp op de Filippijnen, twijfelde u geen moment. Voor iedere ‘like’ zou u 1 euro doneren aan giro 555. Een nobel voornemen, waarbij Nederland zich massaal achter u schaarde. Want, populair als u bent, kreeg uw boodschap wel 200.000 likes! Wat een succes! Wat een prachtige actie voor het goede doel!

Ach, mevrouw Oosterhuis, alle gekheid op een stokje. Een ieder begrijpt dat deze actie een beetje uit de hand is gelopen en dat u niet even 2 ton overmaakt naar het goede doel. Maar we zijn nu toch alweer enkele maanden verder en het hele verhaal is gewoon in de doofpot verdwenen. Ik ben ervan overtuigd dat u een respectabel bedrag heeft gedoneerd, maar was er geen chiquere manier om dit op te lossen? U had toch in ieder geval een poging kunnen doen om een flink deel van het bedrag te bijeen te sprokkelen? Trommel uw showbizz-vrienden op en geef een benefietconcert, of wat mij betreft een barbecue. Ga huis-aan-huis in Hilversum met een collectebus. Veil het jasje dat u bij het eerste seizoen van The Voice droeg, of een huiskamerconcert. U bent bij mij van harte welkom. Maar doe iets. Maakt niet zoveel uit wat, maar doe iets waardoor ik niet al die jaren fan van u ben geweest en u eigenlijk onsympathiek en hautain blijkt te zijn. Iets, waardoor u mijn teleurstelling een beetje wegneemt. Dan weet ik in ieder geval dat u niet alleen een geweldige zangeres bent, maar dat u het hart inderdaad op de juiste plaats heeft.

Maar ik vrees dat het er niet in zit hè, mevrouw Oosterhuis? U hoopt dat iedereen het vergeet. Maar ik vergeet het niet. En weet u wat? Mijn vader heeft gelijk. Lekker puh.

Met vriendelijke groet,

Marissa Harmsen
(Beetje uitbewonderd…)